Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Μικρές αναμνήσεις"

Από Wikitriti
Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
 
(15 ενδιάμεσες εκδόσεις από 2 χρήστες δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
ΜΙΚΡΕΣ  ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ
+
Μην διστάσεις να καταγράψεις εδώ κάθε  περιστατικό που θυμάσαι. Δεν έχει σημασία αν είσαι ανορθόγραφος ή πιστεύεις ότι δεν γράφεις καλά. Δώσε όσα στοιχεία μπορείς, ίσως βρεθούν κάποιοι που είχαν πάρει μέρος στην ίδια δράση  και μπορούν να προσθέσουν, ή να διορθώσουν κάτι. <br>
Μην διστάσεις να καταγράψεις εδώ κάθε  περιστατικό που θυμάσαι. <br>
+
[[1931 Νεώσοικος από τον Αντώνη Χαραλάμπους]]<br>
Δεν έχει σημασία αν είσαι ανορθόγραφος ή πιστεύεις ότι δεν γράφεις καλά. Δώσε όσα στοιχεία μπορείς, ίσως βρεθούν κάποιοι που είχαν πάρει μέρος στην ίδια δράση  και μπορούν να προσθέσουν, ή να διορθώσουν κάτι. <br>
+
[[1941 Παράνομες συγκεντρώσεις από τον Νίκη Κωστή]]<br>
[1941 Παράνομες συγκεντρώσεις από τον Νίκη Κωστή]<br>
+
[[1947 κατασκήνωση 3ης B'στον Πόρο από τον Νίκο Μάλτο]]<br>
Να μιά ανάμνηση που μας προσέφερε το 2011 ο Νίκης Κωστής :<br>
+
Οι πιό πρόσφατες αναμνήσεις :<br>
ΕΣΟ ΕΤΟΙΜΟΣ  ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ <br>                        
+
1937 ΕΝΩΜΟΤΑΡΧΗΣ από τον Παύλο Αλευρά <br>
΄Επεφτε μια ψιλή βροχή από έναν γκρίζο χειμωνιάτικο ουρανό στα τέλη του 1941. Ακολούθησα το φίλο και συμμαθητή μου ΄Αγι Αλευρά  κατά μήκος  ενός στενού δρόμου, έως την είσοδο  μιάς μικρής πολυκατοικίας. Σταμάτησε,  έλεγξε μήπως μας παρακολουθεί κανείς και πάτησε το κουδούνι ενός διαμερίσματος. ΄Ενα μακρύ κουδούνισμα και δύο κοφτά.  Ακούστηκε ο βομβητής, η πόρτα ξεκλείδωσε, την σπρώξαμε και μπήκαμε. Μιά τριαντάρα κυρία  μας δέχθηκε στην πόρτα ενός ισόγειου διαμερίσματος  και  μπήκαμε σε ένα μικρό καθιστικό.  Το δωμάτιο ήταν σαν οποιοδήποτε σαλόνι μεσαίας τάξης στην πόλη, συμπαθητικά επιπλωμένο και διακοσμημένο. Τα ρολλά των παράθυρων, όμως,  ήταν κατεβασμένα. Εμπόδιζαν να μπεί το φώς από τον δρόμο, αλλά το σημαντικώτερο, εμπόδιζαν τους περαστικούς να βλέπουν τι γινόταν μέσα. Στο δωμάτιο  βρίσκονταν μαζεμένα οκτώ ή εννέα αγόρια μεταξύ επτά και δέκα χρονών καθισμένα σε  σχήμα  πέταλου κάτω στο χαλί. Υπήρχαν επίσης τρεις ενήλικοι. Η κυρία που μας  άνοιξε  συστήθηκε ως Κάα, οι δύο  νέοι  ως  Ακέλας  και  Μπαλούς.            Το απόγευμα εκείνο που  εντάχθηκα στον Προσκοπισμό, οι καιροί ήταν πολύ ταραγμένοι. Μεγάλο μέρος της Γης βρισκόταν στην δίνη του Δεύτερου Παγκόσμιου πολέμου. Η πόλη μου, η Αθήνα, βρισκόταν υπό απάνθρωπη κατοχή (1941 – 1944) των Γερμανών ναζί και Ιταλών φασιστών.  Το να ανήκεις στους Προσκόπους ήταν επικίνδυνη πράξη ... αντίστασης κατά του ΄Αξονα ! <br>
+
Προπολεμικά υπήρχε η παράδοση τα καινούργια παιδιά να πηγαίνουν στην ενωμοτία Γλάρων. ΄Οταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσω από ενωμοτάρχης, <br> προέβαλα μεγάλη αντίσταση, γιατί μου άρεσαν τα καθήκοντα. Τελικά το αρχηγείο μου αφαίρεσε την ενωμοτία !<br><br>
Η προσκοπική κίνηση (που ιδρύθηκε το 1910) είχε απαγορευτεί στην Ελλάδα από το 1938 με νόμο της δικτατορίας Μεταξά. ΄Ολη η σχολικής ηλικίας νεολαία ήταν αναγκασμένη να γραφτεί στην EON (εθνική οργάνωση νεολαίας) που ακολουθούσε τα βήματα της χιτλερικής νεολαίας και των Balilla του Μουσολίνι, συμπεριλαμβανομένου του φασιστικού χαιρετισμού. Η απαγόρευση κράτησε 7 χρόνια, ώς τα τέλη του 1945, που αποχώρησαν οι Γερμανοί απ’ την Ελλάδα και ο πόλεμος τελείωσε.  Αλλά κατά τη διάρκεια όλης αυτής της περιόδου ο προσκοπισμός έμεινε ζωντανός, δρώντας κρυφά και χωρίς στολές. Αρχικά μερικοί μεγάλοι πρόσκοποι κατόρθωσαν να συνεχίσουν κάποια προσκοπική δραστηριότητα, καλυπτόμενοι από εικονική ένταξη στην ΕΟΝ. Στην ουσία, άλλαξαν απλώς τις στολές τους με τις μπλε και άσπρες της EON. Όταν η Ελλάδα κατακτήθηκε τον Απρίλιο του 1941 από τον ΄Αξονα, οι πρόσκοποι συνέχισαν να δραστηριοποιούνται, χωρίς βέβαια στολές, σαν κρυφή ηθική αντίσταση. Κράτησαν αναμμένη την φλόγα του πατριωτισμού και την ελπίδα σε παιδιά και νέους που η ηλικία τους δεν επέτρεπε τις εντονώτερες αντιστασιακές ενέργειες των μεγαλύτερων. Ο προσκοπισμός κατά την Κατοχή ενείχε σοβαρούς κινδύνους γιά την ζωή και την ελευθερία παιδιών, γονέων και στελεχών. (συνεχίζεται)
+
 
 +
1970 ΝΕΩΣΟΙΚΟΣ από τον Διονύση  Αντωνόπουλο <br>
 +
Σαν μικρός Ναυτοπρόσκοπος, θυμάμαι πως δεν πηγαίναμε συχνά στον Νεώσοικο της 3ης στον Φάληρο. Αλλά όποτε πηγαίναμε, το θεωρούσαμε μεγάλη υπόθεση, πιό ενδιαφέρουσα από εκδρομή. ΄Ηταν ένα μακρύ σκοτεινό κτίριο, με 3 δωμάτια το ένα πιό μέσα από το άλλο. Την περισσότερη ώρα την περνούσαμε τρίβοντας με το γυαλόχαρτο. Οι μεταλλικές ράγες γιά την καθέλκυση ήταν πάντοτε τελείως σκεπασμένες από άμμο και έπρεπε να τις αποκαλύψουμε φτυαρίζοντας. Κατόπιν, βάζαμε ξύλινα κατρακύλια και κατεβάζαμε την βάρκα γιά κωπηλασία. Δεν θυμάμαι να κάναμε ποτέ ιστιοπλοϊα. Στον Νεώσοικο υπήρχε μιά μεγάλη χελώνα ξηράς. Τα παιδιά είχαν βάψει το καύκαλό της (νομίζω, με τα χρώματα της ομάδας).<br><br>

Τελευταία αναθεώρηση της 19:02, 19 Οκτωβρίου 2013

Μην διστάσεις να καταγράψεις εδώ κάθε περιστατικό που θυμάσαι. Δεν έχει σημασία αν είσαι ανορθόγραφος ή πιστεύεις ότι δεν γράφεις καλά. Δώσε όσα στοιχεία μπορείς, ίσως βρεθούν κάποιοι που είχαν πάρει μέρος στην ίδια δράση και μπορούν να προσθέσουν, ή να διορθώσουν κάτι.
1931 Νεώσοικος από τον Αντώνη Χαραλάμπους
1941 Παράνομες συγκεντρώσεις από τον Νίκη Κωστή
1947 κατασκήνωση 3ης B'στον Πόρο από τον Νίκο Μάλτο
Οι πιό πρόσφατες αναμνήσεις :
1937 ΕΝΩΜΟΤΑΡΧΗΣ από τον Παύλο Αλευρά
Προπολεμικά υπήρχε η παράδοση τα καινούργια παιδιά να πηγαίνουν στην ενωμοτία Γλάρων. ΄Οταν ήρθε η ώρα να αποχωρήσω από ενωμοτάρχης,
προέβαλα μεγάλη αντίσταση, γιατί μου άρεσαν τα καθήκοντα. Τελικά το αρχηγείο μου αφαίρεσε την ενωμοτία !

1970 ΝΕΩΣΟΙΚΟΣ από τον Διονύση Αντωνόπουλο
Σαν μικρός Ναυτοπρόσκοπος, θυμάμαι πως δεν πηγαίναμε συχνά στον Νεώσοικο της 3ης στον Φάληρο. Αλλά όποτε πηγαίναμε, το θεωρούσαμε μεγάλη υπόθεση, πιό ενδιαφέρουσα από εκδρομή. ΄Ηταν ένα μακρύ σκοτεινό κτίριο, με 3 δωμάτια το ένα πιό μέσα από το άλλο. Την περισσότερη ώρα την περνούσαμε τρίβοντας με το γυαλόχαρτο. Οι μεταλλικές ράγες γιά την καθέλκυση ήταν πάντοτε τελείως σκεπασμένες από άμμο και έπρεπε να τις αποκαλύψουμε φτυαρίζοντας. Κατόπιν, βάζαμε ξύλινα κατρακύλια και κατεβάζαμε την βάρκα γιά κωπηλασία. Δεν θυμάμαι να κάναμε ποτέ ιστιοπλοϊα. Στον Νεώσοικο υπήρχε μιά μεγάλη χελώνα ξηράς. Τα παιδιά είχαν βάψει το καύκαλό της (νομίζω, με τα χρώματα της ομάδας).