Ορειβατική στο Μιτσικέλι, 2003
Η πιο βαρετή ορειβατική. Ο,οτιδήποτε μπορεί να είχε πλάκα και τριτομαδίτικο πνεύμα ήταν απαγορευμένο. Ευτυχώς, σαν άξιοι τριτομαδήτες οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες βρήκαμε λύσεις. Μερικά ανέκδοτα και αναμνήσεις από την ορειβατική:
Πήραμε το κλειδί, μείναμε στο συμπαθητικό καταφύγιο. Δεν είχε χιόνια. Πήγαμε στην κορυφή μετά από εύκολη πορεία. Στην κορυφή ακουγόταν η βουή της πόλης των Ιωαννίνων και χάλαγε την ομορφιά του τοπίου. Επιστρέφοντας διαπιστώσαμε δυσλειτουργία στο γλωσσίδι της πόρτας με αποτέλεσμα οι μισοί να είμαστε μέσα και οι μισοί απ' έξω. ο Βασίλης Σπ. μετά από κάποια προσπάθεια κατάφερε και άνοιξε την πόρτα του καταφυγίου και ξερίζωσε το γλωσσίδι (κάπου το έχω ακόμα). Πιο μετά μερικοί παραγγείλανε παϊδάκια από ψησταριά όπου τα έφερε μηχανάκι μέσα σε ένα κουβά!!
Λίγο πιο έξω από το καταφύγιο υπήρχε ένα σιδερένιο βαρέλι, πιθανό για να πετάνε (και καίνε;;;) τα σκουπίδια. Από την δεύτερη ημέρα το απόγευμα αποτέλεσε στόχο για πέτρες με σφεντόνα αλλά και με το χέρι. Το "παιχνίδι" το ξεκίνησε ο Κων/νος Π. και κάθε ένας που έβγαινε έξω και το έβλεπε έλεγε "τι ανοησία είναι αυτή", αλλά μετά τις πρώτες 2 - 3 πέτρες δεν σταματούσε να ρίχνει!
Την τρίτη ημέρα, περιμένοντας να αποχωρίσουμε από το καταφύγιο οι περισσότεροι σταθήκαμε αμφιθεατρικά στην πλαγιά και σημαδεύαμε το βαρέλι που ήταν 10 - 20 μέτρα παρακάτω. Καταφέραμε και το γεμίσαμε από μέσα (αλλά και απ' έξω!) το 1/3 με πέτρες! Ο Γρηγόρης Ρουπακιάς "εθελοντικά" παρόλο που δεν είχε ρίξει πέτρα ανέλαβε να αδειάσει τις πέτρες!
..Κων/νος! /
Συμμετέχοντες
(Ημασταν αρκετοί, παρακαλώ συμπληρώστε όσους θυμάστε!)
