Ναυτική δραστηριότητα μετά το 1940

Με την απελευθέρωση, ξαναστήνουμε τον Νεώσοικο απ’ την αρχή στην ίδια θέση, κυρίως χάρη στον Αλέκο Μπαλτατζή. Ανέλαβε Αρχηγός Συστήματος το 1947. ΄Ηταν έφεδρος ανθυποπλοίαρχος και αξιωματικός πυροβολικού στο υποβρύχιο Παπανικολής στον πόλεμο.

Αγώνες Ναυτοπροσκόπων το 1948

Μας είχαν δοθεί το Μπλοκχάους και ένα ωραίο προπολεμικό πέτρινο σπιτόπουλο, αμέσως όπως κατέβαινε ο δρόμος από το εκκλησάκι, ήταν ένα μικρό λιμανάκι, έρμαιο, ελεύθερο, είχαμε βγάλει τις πέτρες και το χρησιμοποιούσαμε. Πιό πέρα είχαμε φτιάξει ένα πολύ στενό μονοπάτι, που σε άλλα 30 - 40 μέτρα έφθανε στην άκρη του τοίχου της Βάσης της Αεροπορίας, στην οποία μας είχε εκχωρηθεί το κομματάκι αυτό της παραλίας, πλάτους μόνο 8 μέτρων, με μεγάλο όμως βάθος, στο οποίο είχαμε το υπόστεγο γιά τα σκάφη. Αυτό μας δόθηκε μετά το 1946 και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε εκεί και να περνάμε ολόκληρα σαββατοκύριακα, κοιμόμαστε εκεί το βράδυ. Είχαμε την αίσθηση, πολύ περισσότερο από μιά απλή εκδρομή, ότι είχαμε ανδρωθεί, στα 15 σου να περνάς μιά νύχτα με 2 - 3 φίλους σ’ ένα εντευκτήριο. Η υγρασία, το πρωϊνό μπάνιο, κλπ. Σε αυτά είχε πάρα πολύ συμβάλλει ο Τάσος Αντωνόπουλος. Μιά και υπηρετούσε στο Υπουργείο Εξωτερικών, έκανε τις διαπραγματεύσεις και τις επαφές με τα υπουργεία. Κατάφερε, με το στοιχείο της επιμονής που είχε, να μας εκχωρηθεί ο χώρος του Νεώσοικου, ο οποίος δεν μπορούσε ούτε να συγκριθεί με τις τρυπούλες που χρησιμοποιούσαμε στα Πευκάκια…. Είχε φτιάξει δύο καπόνια μπροστά και κρεμόταν μιά ψευτοδεκαεξάκωπη σιδερένια σωσίβια βάρκα του Ναυτικού. Ενδιάμεσα ήταν ένα προαύλιο περίπου 8 μέτρα Χ 12, και στην μέση ανέβαιναν οι σιδερένιες ράγες ως το υπόστεγο που ήταν ωραίο και μεγάλο, 15 μέτρα βάθος Χ 8 μέτρα πλάτος. Σαν σε αθλητικό όμιλο, όλα ήταν τακτικά, με ντουλαπάκια που μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματά μας. Οι ξύλινες δίκωπες ήταν πολύ κομψές βάρκες. Ο “Γλάρος” είχε ένα μικρό καμπουνάκι και ένα πολύ ωραίο λατίνι. Με αυτόν κάναμε ιστιοπλοϊα. Η Λέσχη στην Αθήνα, γιά ένα φεγγάρι είχε μεταφερθεί στο υπόγειο του Φακίδη. Μας είχε αφήσει να χρησιμοποιούμε όλο το γκαράζ, τότε δεν είχαν μείνει αυτοκίνητα, και είχαμε θαυμασία Λέσχη παράλληλα με τον Νεώσοικο. Στα Πευκάκια πήγαμε ύστερα. Πάντως ο Αντωνόπουλος μας υπέβαλλε συνεχώς πως αυτά τα κάνουν κι άλλοι. Εμείς η 3η έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε την Ναυτική Βάση κάτω, τον θυρεό της Ομάδας που εμείς ούτε τον είχαμε δεί ποτέ μετά τον πόλεμο. Δημιούργησε ένα είδος culte γιά το πρόσωπο του Ιδρυτή, μιά μυθολογία έως θρησκεία. Μας εισήγαγε και τους ναυτικούς αυλούς : οι μιξοβάρβαροι φωνάζουν τα γιούπι γιά γούπι ό, εμείς έχουμε τα ναυτικά σφυρίγματα. Επέμενε στο εγχειρίδιο Αρμενιστού του Πολεμικού Ναυτικού.» (Διήγηση 1998 Αλ. Παπαγεωργίου )

΄Ολη η έκταση του Ξηροτάγαρου ανήκε στην Αεροπορία. Βρήκαμε τον Σμήναρχο Δ/ντή αποθηκών, ο οποίος έδωσε το καλώς έχειν γιά να μας αποδοθεί ο χώρος. Το παλιό Λιμεναρχείο είχε μετατραπεί σε φυλάκιο από τους Ιταλούς. Εμείς το κάναμε γραφείο του υπεύθυνου γιά τον Νεώσοικο Ηλία Μιχαηλίδη. Από τον Ντίνο τον Δοξιάδη, που ήταν Υφυπουργός ανοικοδομήσεως, πήραμε υλικά, ξύλα, τούβλα και κεραμίδια. Οι ράγες είχαν παραμείνει, τις ξεθάψαμε από την άμμο. Ο Μπαλτατζής σαν πολιτικός μηχανικός έβαλε τα συνεργεία και τις γνώσεις του, έφερε και εργάτες που είχε και έγινε ο Νεώσοικος. Πήρε από τον φίλο του Πλοίαρχο Παπαδιαμαντόπουλο, Ναυτικό Διοικητή Πειραιά, υλικό και δύο σιδερένιες σωστικές βάρκες. Την μία την κρεμάσαμε σε καπόνια πάνω από την θάλασσα και έδειχνε πολύ εντυπωσιακή. Μέσα είχαμε το “Κύμα” , μιά ψαράδικη βάρκα που μας είχε χαρίσει ο Κίμων Φακίδης, παλιός Ν/Π της ομάδας μας. Επίσης είχαμε την “Γουρούνα” και ένα ιστιοφόρο κοτεράκι με μηχανή, τον “Αίολο”. Μας τον είχε παραχωρήσει κάποιος γιά να τον χρησιμοποιούμε, μας τον συντήρησαν. Την μηχανή μας την επισκεύασε η Πολεμική Αεροπορία. Προπολεμικά ήταν καταπληκτικό ιστιοφόρο - λεγόταν “΄Ονειρο”- μετά προσέθεσαν την μηχανή. Είχε βγεί με τον “ Αίολο” και ο παλιός Ακέλας, Α.Σαράτσογλους, που ήταν καλός ιστιοπλόος. Το 1948 η Ε.Θ.Ε μας δάνεισε μία Δίκωπη φαλαινίδα. Τέλη 1950 ζητήσαμε άλλες 3 δίκωπες, γιατί οι σιδερένιες είχαν κάτι ντεπόζιτα, ήταν ψηλές και γενικά δύσχρηστες. Τελικά σκούριασαν και αχρηστεύτηκαν τελείως. Ο Α. Μπαλτατζής ζήτησε μετά, από τον ξάδελφό του, Σπ. Θεοτόκη, (παλιό της 3ης) έναν Κομήτη που χρησιμοποιούσε πριν τον πόλεμο. Πήγαμε στο εργοστάσιο του Ρετσίνα και πήραμε την ιστιοφορία του, που ήταν ποντικοφαγωμένη. Βγήκαμε με φίλους του ΒΝΟΕ ιστιοπλοΐα με ίδιο σκάφος,μάθαμε τον χειρισμό. Κοπιάραμε την αρματωσιά και αποκτήσαμε ένα ωραίο ιστιοφόρο. Γιά τους νεώτερους ιστιοπλόους, κάτι σαν Λάϊτνιγκ. (Διήγηση 1995 Ηλία Μιχαηλίδη).

Τα σκάφη της 1ης ΟΝΑ ( Β’ τμήματος της 3ης)

Το πρώτο, μιά βάρκα, αποκτήθηκε στα τέλη του 1946. Βοήθησαν οι γονείς μας και πολυάριθμοι φίλοι μας . Επισκευάσθηκε στον πολεμικό ναύσταθμο και την αράξαμε στο Παλιό Φάληρο, ακριβώς έξω από τον νεώσοικο της 3ης Ναυτοπροσκόπων . Το πρωϊ, ανήμερα πρωτοχρονιά του 1947, ο υπαρχηγός Λε , υπεύθυνος γιά τον ναυτικό τομέα, σήμανε συναγερμό : - Γρήγορα στο Φάληρο! χάθηκε η βάρκα … ΄Ενας τρομερός πρωτοχρονιάτικος άνεμος έκοψε τα σκοινιά κι η βάρκα παρασύρθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση . ΕΠΕΙΤΑ από υπεράνθρωπες αναζητήσεις, η βάρκα εντοπίσθηκε ακυβέρνητη στα ανοιχτά κι επαναναφέρθηκε στην βάση της. Υπήρξε όμως άτυχη η βάρκα εκείνη και είχε κακό τέλος . Κάποιοι βαθμοφόροι (ας μη λέγονται ονόματα) την παρέλαβαν μιά μέρα και ξανοίχτηκαν χωρίς να λογαριάσουν ότι ερχόταν τρομερό μπουρίνι ! Κόντεψε να γίνει τραγωδία . Αποφεύχθηκε μεν, αλλ’ οι ένοχοι τιμωρήθηκαν : η βάρκα παρασύρθηκε στην εκβολή του Ιλισσού που την εποχή εκείνη ήταν σκέτος… βόθρος, χτύπησε και ξαναχτύπησε στα τοιχώματα και κει μέσα στις ακαθαρσίες διαλύθηκε. Σπανίως θεάθηκαν ναυαγοί σε τέτοια άθλια κατάσταση και η λίμνη του Μαραθώνος χαμήλωσε αισθητά τη στάθμη της για να τους συνεφέρει !

Το κόττερο

Το 1950 ή 1951 ο Λε, ο Π, ο Κ κι εγώ αγοράσαμε με τις οικονομίες μας ένα … καϊκι δεύτερο χέρι, αντί 6.700 Δραχμών ή 33 χρυσών λιρών. Στην πραγματικότητα υπήρχε μόνο το σκαρί, κι αυτό σε κακή κατάσταση, που εμείς ελπίζαμε ότι με προσωπική εργασία θα διορθώναμε . ΄Ηταν μία, ας πούμε, ψαροπούλα 12 μέτρων με κουβέρτα και καμπίνα. ΄Ολο το καλοκαίρι ανεβοκατεβαίναμε καθημερινά στο Πέραμα, στο καρνάγιο του κυρ Αντώνη και δουλεύαμε επάνω στο σκάφος με την πολύτιμη βοήθεια και του Λι. Το κάψαμε με καμινέτο όλο, το μπαλώσαμε, το καλαφατίσαμε, το ξύσαμε, το βάψαμε κι έπειτα το ρίξαμε στην θάλασσα . Αλλά μόλις η ψαροπούλα κύλησε λίγα μέτρα, γέμισε … νερά και … ναυάγησε εκεί !

ΑΠΕΛΠΙΣΘΗΚΑΜΕ . Κι επειδή δεν ευκαιρούσαμε πλέον, αφού ο Λε έφευγε γιά την Γαλλία, ο Π κι ο Κ ξαναγύριζαν στα σκληρά θρανία του Πολυτεχνείου κι εγώ στρατεύτηκα, αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε το … ναυάγιο εκείνο στην ομάδα, η οποία εξακολουθούσε να λειτουργεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας . Πέτυχαν να αναλάβει ο πολεμικός ναυσταθμος την επισκευή. Ρυμουλκήθηκε λοιπόν η ψαροπούλα στην Σαλαμίνα, όπου μάλιστα το σκάφος εφοδιάσθηκε και με μηχανή.

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ, στις γιορτές των Χριστουγέννων του ίδιου χρόνου, ήμουν στην Αθήνα με 48ωρη άδεια και πήγαμε με τον Κ στον τότε Βασιλικό Ναυτικό ΄Ομιλο Ελλάδος ( στο Τουρκολίμανο ) γιά ένα καφέ . Σε μία στιγμή, ο Κουτσουδάκης στήλωσε τα μάτια στο πέλαγος κι είπε ξαφνιασμένα : -Το καϊκι . Κύττα, το καϊκι μας … ΗΤΑΝ όντως η ψαροπούλα μας, επισκευασμένη και με μηχανή. Μερικά παιδιά της ομάδος την οδηγούσαν από την Σαλαμίνα στο Φάληρο . Είδαμε το σκάφος να κυλάει ήρεμα και δυνατά – « στο κύμα πετάει, βαρκούλα λαφριά » ! Στην κουβέρτα του ξεχωρίσαμε τις σιλουέττες των παιδιών μας και πίσω στο τιμόνι καθόταν ο ενωμοτάρχης Ν.Η. Πιό πίσω άφηνε λεπτή, λευκή κυματιστή γραμμή. Καμαρώσαμε με συγκίνηση και τους ακολουθήσαμε με τα μάτια έως ότου χάθηκαν προς την ΟΥΛΕΝ και τον Ξηροτάγαρο.

ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΨΑΡΟΠΟΥΛΑ ξανάδαμε. ΄Οπως μάθαμε μετρά από χρόνια, γρήγορα ξαναβούλιαξε, αυτή την φορά στα ρηχά, μέσα στο Πασαλιμάνι . ΄Ηταν εξ αρχής εντελώς σάπια τα μαδέρια της … Και τώρα λέει, κάποιος τρωγλοδύτης κοιμόταν μέσα στο μισοβουλιαγμένο σάπιο σκαρί . ΄Επειτα χάθηκε κι ο τρωγλοδύτης . Λίγα ξύλα περίσσεψαν κι ένας … παχυλός λογαριασμός στην … οικονομική εφορία, η οποία δέκα και πλέον χρόνια μετά εμφανίσθηκε ξαφνικά γιά να εισπράξει από τον … Λε (αυτόν διάλεξε ! ) αναδρομικά και με πρόστιμα, φόρο πολυτελείας γιά το … κόττερο !

Διήγηση Νίκου Μεταξά το 1989

Το 2006 το εγγόνι του έγινε Λυκόπουλο της 3ης .

Η Αργώ

Ο στόλος της 3ης αυξήθηκε κι άλλο, με την οκτάκωπη “Αργώ”, δύο άλλους κομήτες και την “Γλαύκη ΙΙ”, μιά πιλοτίνα 8,5 τόννων. Η “Αργώ” κατασκευάστηκε από την 3η με λεφτά που συγκεντρώθηκαν από εκδηλώσεις. Τους δύο άλλους κομήτες μας τους χάρισε ο ΒΝΟΕ όταν έπαψαν να αποτελούν ολυμπιακή κλάση. Οι Γιάννης Λάπας, Κώστας Λυμπερόπουλος και Μάκης Τορόσης τους χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά γιά ιστιοπλοΐα. Το Λιμενικό μας είχε χαρίσει μιά ψαράδικη υδραίικη με μηχανή 7 ίππων, επειδή όμως ήταν ακατάλληλη γιά την ομάδα, βάλαμε την μηχανή της στο “Κύμα”. Την μετατροπή, όπως και άλλες δουλειές, μας έκανε ο Σώζων, ναυτομαραγκός και φύλακας του διπλανού όμιλου. Ο Μάκης Τορόσης με επιστολή ζήτησε σκάφος από διάφορες υπηρεσίες. Ανταποκρίθηκε η πλοηγική υπηρεσία και μας παραχώρησε την πιλοτίνα “Γλαύκη ΙΙ”, χωρίς μηχανή. Την ρυμουλκήσαμε με το “Κύμα” από τον Πειραιά οι Γιάννης Γριποννησιώτης, Βαγγέλης Δελήγιαννης και Αλέξης Πολίτης. ( Διήγηση 1995 Μ.Τορόση.)

Το 1960 οργανώσαμε έκθεση Μακετών πλοίων, που κατασκεύασαν τα παιδιά της Ομάδας.

Δευτέρα 10 Απριλίου 1961 Τριήμερη στο Νεώσοικο υπό τον Β.Ο. Μ.Τορόση. Σ’ αυτή την εκδρομή έλαβε μέρος μόνο το Σ.Τ. και πρόσκοποι Β΄ τάξεως. Παρόντες : 10 Κυριακή 18 Οκτωβρίου 1964 : Κανονική συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Βγήκαν για κωπηλασία οι 3 δίκωπες. Σάββατο 16 Οκτωβρίου 1965: Πήραμε τις βάρκες απ’το Ναύσταθμο. Πλήρωμα οι Α.Ο. Ι. Ζερβουδάκης, ο πρώην ανιχνευτής Ι. Τσάμης, ο ανιχνευτής Σ. Καπετανάκης, ο ενωμοτάρχης Ραπίδης και ο ναυτοπρόσκοπος Μ. Αθανασίου. Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 1966: Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Παρέλαβε το Βασιλικό Ναυτικό την οκτάκωπη στις 7 μ.μ. για να την επιδιορθώσει.

Δεύτερος διωγμός μας απο το νεωσόικο, το 1969

Δικτατορία Παπαδόπουλου. Η Ομάδα διατάσσεται να εγκαταλείψει τον Νεώσοικο . Αιτία, τα έργα για την "οριστική" διαρρύθμιση της παραλίας. Οι βάρκες για ένα διάστημα παραμένουν στην αυλή της οικίας Μιχαηλίδη επί της οδού Μιχαλακοπούλου, κατόπιν φυλάγονται, μαζί με τις σκηνές και το κατασκηνωτικό υλικό σε νοικιαζόμενη αποθήκη στις Τζιτζιφιές (Δημοσθένους και Αχιλλέως, Καλλιθέα). Οι βάρκες έμειναν αχρησιμοποίητες στις Τζιτζιφιές έως τέλη 1979 που αφήσαμε την αποθήκη επειδή το ταμείο δεν επαρκούσε για το νοίκι. Το χρησιμοποιήσιμο υλικό αποθηκεύτηκε σ' ένα δωματιάκι στην Ερμιόνη, ήταν αδύνατο να μετακινηθούν οι βάρκες, ξερομάχησαν, ό,τι κι άν έπιανες σου έμενε στο χέρι. Μεταξύ αυτών που πετάχτηκαν ήταν και το παλιό καρότσι ανέλκυσης ... Μετά τον διωγμό μας από τον Νεώσοικο, φιλοξενηθήκαμε στον Ναυτικό όμιλο Βούλας, στην Μαρίνα Αλίμου ( όπου μας έκλεψαν το κατάρτι της οκτάκωπης «Αργώ» ) και στον Ναυτικό ΄Ομιλο Τζιτζιφιών Καλλιθέας, στο Δέλτα. Χρησιμοποιήσαμε κατά καιρούς την «Γλαύκη ΙΙ » με συνήθη κυβερνήτη τον Μάκη Τορόση, λίγο την “Αργώ” ( το 1976 ρυμουλκήθηκε απ' την «Γλαύκη ΙΙ » στην Ερμιόνη) και πάρα πολύ την Εξάκωπη ΣΕΠ 6. Μέχρι και την Ερμιόνη 1979, την φορτώναμε στο τεράστιο φορτηγό του κου Μερτύρη μαζί με το υλικό.

24/11/79: Παλιοί βαθμοφόροι και 2 από κάθε ενωμοτία ξεχώρισαν τι θα κρατηθεί από το υλικό - ναυτικό και κατασκηνωτικό - που βρίσκεται στην αποθήκη του Συστήματος στις Τζιτζιφιές και τι θα πεταχτεί σαν μη χρησιμοποιούμενο. Πήγαμε τον τελευταίο επιζώντα “Κομήτη” (αγωνιστικό ιστιοπλοϊκό) μαζί με τα 3 άλμπουρα που υπήρχαν, στην αυλή του παλαιού Αρχηγού της 3ης Ο.Α.Ν. Τζέραλντ Τέρνερ στο Καλαμάκι. Το 1980 έγινε με την εξάκωπη η διαδρομή Βούλα-Ερμιόνη, πρώτη φορά μετά την απώλεια του Νεώσοικου με τα πανιά (σε 12 μόνο ώρες) με Κυβερνήτη τον Α/Κ Κώστα Παρετζόγλου. Γύρισε με το φορτηγό. Την «Γλαύκη ΙΙ » την χαρίσαμε στην Εφορεία Ν/Π Γ.Ε. Την “Αργώ” την δώσαμε στη 10η Ν/Π για το συμβολικό ποσό των 30.000 Δραχμών. Τέλος την εξάκωπη που μας είχε δώσει το ΣΕΠ, την παραδώσαμε μαζί με νάυλον φλόκους, ΜΑΤΣΑ τέλεια, ανοξείδωτα κλειδιά, μαντάρια α π ί θ α ν α, άψογο κάλυμμα σκάφους, άγκυρα DANFORTH, κλπ που είχαμε αγοράσει εμείς. Χαρίστηκε στην ομάδα της Χαλκίδας κατόπιν οδηγιών της Γεν. Εφορείας.

Δεκάκωπη «Μάρκος Μίνδλερ»

Στις 8/3/81 πήραμε από τον Νεώσοικο των Ναυτοπροσκόπων στο Πασαλιμάνι το σκάφος “Μάρκος Μίνδλερ”, νηολόγιο ΣΕΠ 3, πληρώνοντας στο ΣΕΠ την αξία του, 100.000 Δρχ. Δεν έχει πανιά και οι σκαλμοδόχες του είναι στενές για κανονικούς σκαρμούς, εξάλλου δεν έχει δικά του κουπιά. Με παλιά κουπιά της 3ης και την μικρή Seagull τον πήγαμε μέχρι τον Ναυτικο Ομιλο Τζιτζιφιών Καλλιθέας ( το "Δέλτα", όπου ελλιμενίζεται μέχρι το 2002 ). Τον πήγαν οι : παλιός Α/Ο Μάκης Τορόσης, Α/Ο Στέφος Αλευράς, Υ/Ο Αγγελος Μελέγκοβιτς, Β/Ο Γιάννης Μαρκιανός, Υ/Δ Ζάκης ΝτεΠιάν, Ε/Δ Αλέξανδρος Μελάς, Υ/Α Νίκος Σιδέρης, Υ/Δ Διομήδης Σπινέλλης και Υ/Π Γιώργος Τριανταφύλλου. Μέχρι τις 12/4/81 που έγινε η πρώτη κανονική κωπηλασία, χρειάστηκε πολλή δουλειά. Ο Υ/Ο Αγγελος Μελέγκοβιτς τοποθέτησε μόνος του τις καινούργιες σκαλμοδόχες. Εφτιαξε τα κουπιά λεπταίνοντας και κονταίνοντας με το χέρι κάτι τερατώδη παλιά κουπιά - μερικά ήταν 4 μέτρα - με την βοήθεια των Μ. Τορόση, Στέφου Αλευρά, Γ. Μαρκιανού, του Β/Ο Βασίλη Δικαιούλια, των ΄Αγγελου Καλο-γερά, Κων. Γκόφα, Γιάννη Σκρίκα, Κωνσταντίνου Δικαιούλια και άλλων. Τρίφτηκαν, λαδώθηκαν και λουστραρίστηκαν τα κουπιά και όλα τα ξύλα της Δεκάκωπης και θυμίζει έπιπλο. Η πρώτη ιστιοπλοία με δανεικά πανιά έγινε 18 και 19/4/81. Χρειάστηκε προετοιμασία ...7 ωρών! Με ΝΔ άνεμο 5 μπωφόρ φτάσαμε σε 2 ώρες στον όρμο Πέρασης Σαλαμίνας με μεγίστη και φλόκο. Στον γυρισμό σηκώσαμε και τα τρία πανιά λόγω ασθενέστερου ανέμου και επιστρέψαμε σε 3 ώρες στο Δέλτα: M. Toρόσης, Αγγ. Μελέγκοβιτς, Ζ.. ΝτεΠιάν, Κ. Στρατηγόπουλος. Η δεύτερη ιστιοπλοία: 2/5/81 Α/Σ Παύλος Αλευράς, παλιός Α/Ο Μάκης Τορόσης, Α/Ο Στέφος Αλευράς, Β/Α Αλέξης Παρασκευαίδης, Ν. Ζαβιτσιάνος, Ν.Γιαννουλόπουλος, Ν. Σιδέρης, Α. Μεταξάς και Γ. Τριανταφύλλου. Ολοι μουσκέψαμε με δυνατό αέρα και μεγάλα κύματα και είμαστε πανευτυχείς. Μέχρι την πρώτη Πλωτή Κατασκήνωση (1981) εκπαιδευτήκαμε στην Δεκάκωπη με τρεις φορές κωπηλασία, τρεις ιστιοπλοία και δύο ναυτικές εκδρομές με διανυκτέρευση στα νησιά του Σαρωνικού.

Από τα παληά χρόνια η 3η πραγματοποιούσε τις θερινές κατασκηνώσεις με τα δικά της πλωτά μέσα,όποτε ήταν εφικτό. Κι' αυτό ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο για την ακτίνα μέσα στην οποία η ομάδα θα αναζητούσε τον χώρο της καλοκαιριάτικης κατασκηνώσεως. Πρόκειται για συνήθεια που διατηρήθηκε δια μέσου των δεκαετιών έως και τώρα, οπότε η θερινή κατασκήνωση στην Ερμιόνη συνδυάζεται με την λεγόμενη πλωτή κατασκήνωση που πραγματοποιείται με την περίφημη δεκάκωπη , από νησί σε νησί μέσα στον Σαρωνικό... Θυμάμαι ότι όταν ο γιός μας Αλέξανδρος που πέρασε κι' αυτός από τις τάξεις της 3ης, ήταν φρέσκος μικρούλης ναυτοπρόσκοπος το 1981, εντάχθηκε στο πλήρωμα της οκτάκωπης για την ΠΛΩΤΗ κατασκήνωση. Κάποιο μεσημέρι με ένα κακό καιρό, και πάντως πολύ δυνατό αέρα επρόκειτο να αποπλεύσουν. Φυσικό ήταν ότι οι γονείς, έστω και αν ο ένας τους είχε βιώσει την ομάδα, ανησυχούσαν, αλλά ποιός να μιλήση!... Θυμάμαι λοιπόν ότι ρώτησα την γυναίκα μου που πήγε τον μικρό στο Φάληρο να μου πει πως πήγαν τα πράγματα. _Τι νάτανε, μου αποκρίθηκε. Φθάνοντας στο Δέλτα ρώτησα ποιό ήταν το σκάφος και μου έδειξαν ένα .... βαρκάκι ! -Αυτό είναι ; ρώτησα. -Αυτό, μου είπαν ... Γύρισα, είδα τον καιρό, και δεν είπα τίποτα. Τέτοια ώρα τέτοια λόγια! Εκείνη την στιγμή έφθασε και ένα μεγαλύτερο παιδί πάνω σε ποδήλατο, με στολή. Το ποδήλατο .... δεν σταμάτησε και βρέθηκε στην θάλασσα μαζί με τον αναβάτη του ! Ρώτησα ποιός ήταν, και μου απάντησαν πως ήταν ο αρχηγός της εκδρομής και καπετάνιος της βάρκας !

Διήγηση Νίκου Μεταξά το 1989

Η δεκάκωπη δείχνει μικρή στα μάτια των γονιών και όταν την φορτώνεις εφόδια και ναυτοπροσκόπους. ΄Οταν δοκιμάζεις δε να βολευτείς γιά να κοιμηθείς, γίνεται καρυδότσουφλο. ΄Ομως όταν θέλεις να την τραβήξεις έξω απ’ την θάλασσα, να την βάψεις και ιδίως να την γυαλοχαρτίσεις, γίνεται μεγαλύτερη κι απ’ τον Τιτανικό! ΄Οπως έλεγε κι ένας αθυρόστομος καπετάνιος “ -΄Οσο την τρίβεις, τόσο μεγαλώνει...” Ο ποδηλάτης της ιστορίας είναι ο ΄Αγγελος Μελέγκοβιτς. Μαζί με τον δάσκαλο όλων μας, Μάκη Τορόση, οι καλύτεροι κυβερνήτες της 3ης των τριάντα τελευταίων χρόνων. Ο ΄Αγγελος, ή Μαρίδας, χαρακτηρίζεται από γαλήνη και ψυχραιμία κατά την ιστιοπλοΐα:

- ΄Αγγελε, σπηλιάδα! - ΄Ενδον όλοι.
- ΄Αγγελε, σκίστηκε η μεγίστη ! - Κατεβάστε την να την μπαλώσουμε.
- ΄Αγγελε, αγέλη καρχαριών! - Βεβαιωθείτε πως δεν είναι δελφίνια, και τα χέρια μέσα...

Πλωτή 1982 : Αθήνα - Ερμιόνη σε 8 ΩΡΕΣ !!!!! non stop (καταλαβαίνετε αέρας). Φυσικά με τέτοιο καιρό δεν παραλείψαμε να καθιερώσουμε ένα νέο θαλάσσιο σπόρ: το “MARKO SKI...”.

Το καλοκαίρι 1994 καθαρίστηκε και διαμορφώθηκε ο χώρος στο ΝΟΤΚ (Δέλτα) που φυλάγεται το ναυτικό μας υλικό και τοποθετήθηκε νέο κοντέϊνερ, με την φροντίδα του Αρχηγού Συστήματος Doc (είναι παιδίατρος) Νώντα Καρβέλη. Την ΄Ανοιξη 1997 συντηρήθηκε πολύ προσεκτικά η δεκάκωπη με την φροντίδα του Αρχηγού Συστήματος, Κωνσταντίνου Δικαιούλια. Το 2007 έγινε συντήρηση από την Ηλ. Φωτεινοπούλου και τον Δημ. Τσέγκα .

Τρίτος διωγμός μας από το Δέλτα το 2002

Τέλη 2002 εξοριστήκαμε γι’ άλλη μιά φορά, γιά την νέα … οριστική διαμόρφωση της παραλίας, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Μας υποσχέθηκαν επισήμως – υπάρχει και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως – ότι αμέσως μετά τους Αγώνες όλοι οι ΄Ομιλοι, Σύλλογοι και Ναυτοπρόσκοποι θα επιστρέψουν σε βελτιωμένους χώρους . Η δεκάκωπη βγήκε δίπλα στο κτίριο του ΝΟΤΚ και μετά παρέμεινε στην Ερμιόνη . Επί δυόμισυ χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς του Αύγουστου 2004, μας υπόσχονται τον νέο Νεώσοικο στο Δέλτα . ΄Εως αρχές 2007 οι αρμόδιοι δεν είχαν παραδώσει ούτε τα κλειδιά στο Σώμα Προσκόπων . Αρχές 2008 παύει να έχει αρμοδιότητα η Ιστιοπλοϊκή Ομοσπονδία και αποκτά ο Δήμος Καλλιθέας. Η Εφορεία Ναυτοπροσκόπων χρησιμοποιεί μιά αίθουσα εκπαίδευσης, ένα δωμάτιο γιά υλικό (που πάνε να μας φάνε) και το 1/3 ενός Νεωσοίκου γιά να βάζουμε τα σκάφη. Αλλά δεν έχουμε τίποτε γραπτά … Βέβαια, έχουμε ξεπεράσει τόσες φουρτούνες στα 95 μας χρόνια, που αντιμετωπίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.

Το 2008 κατασκευάσαμε την νέα μας Δεκάκωπη «Πρόδρομος Τορόσης» και ΤΟ τρέϊλερ.

Μελετάμε επίσης την σκοπιμότητα νέου τύπου σκαφών γιά τα παιδιά, κατάλληλων γιά τον μειωμένο χρόνο τους . Σκεφτείτε ότι οι παππούδες τους έβγαιναν με τις βάρκες καθημερινά ! .
.
9οι Ναυτοπροσκοπικοί Ιστιοπλοϊκοί Αγώνες στο Δέλτα Φαλήρου.

Σαββατοκύριακο 18 - 19 Οκτωβρίου 2008. Συμμετείχε η 3η με την καινούργια μας βάρκα "Πρόδρομος Τορόσης".

Πήραμε την πρώτη θέση στην κατηγορία των πλαστικών σκαφών, πρώτοι στις 2 από τις 3 ιστιοδρομίες και δεύτεροι στην άλλη. Η κατάταξή μας έχει ως εξής : Κατηγορία πλαστικών σκαφών, 18/10/08 (Όρτσα - Πρύμα) 1η Ιστιοδρομία: Δεύτεροι 2η Ιστιοδρομία: Πρώτοι Κατηγορία πλαστικών σκαφών, 19/10/08 (Διαδρομή Δέλτα Φαλήρου - Φάρος Αγ. Κοσμά) 3η Ιστιοδρομία: Πρώτη Στη γενική κατάταξη με όλες τις δεκάκωπες (ξύλινες & πλαστικές) βγήκαμε τρίτοι λόγω κατάταξης στις ιστιοδρομίες, ισοβαθμώντας με τουςδεύτερους.

Θα θέλαμε να ευχαριστήσουμε όλους όσους μας βοήθησαν εμφανώς αλλά και αφανώς με διάφορους τρόπους στην απόκτηση της καινούργιας μας βάρκας. Σε αυτούς αφιερώνουμε τη νίκη μας αυτή ..
Κυβερνήτες «Πρόδρομου» Γιάννης Παπαδημητρίου Τ.Ε. Λυκαβηττού Κωνσταντίνος Παπαδημητρίου Υ/Σ Πλήρωμα : Ηλέκτρα Φωτεινοπούλου Α/Ο Εύα Τσαϊρίδη Υ/Κ Δανάη Καρακώστα Υ/Α Κέλλυ Πολέμη Υ/Ο Ιωάννης Τόγιας Παλαιός.

Διήγηση Εύας Τσαϊρίδη