Η κλοπή του Μάρκου

Εκείνη την χρονιά, είχαμε προσθέσει στην κορυφή του άλμπουρου φώτα πλεύσης ώστε να μπορεί ο Μάρκος να βγαίνει με ασφάλεια και όταν πέσει το σκοτάδι. Όταν τα τοποθετούσαμε, δεν φανταζόμασταν πόσο χρήσιμα τελικά θα αποδεικνύονταν...

Ήταν Σάββατο της πυράς βράδυ και μετά το καθιερωμένο γεύμα στο Γανώση, οι συζητήσεις στα αρχηγεία για το πως θα καλωσορίσουμε τους ανιχνευτές στο Μπίστι είχαν ξεκινήσει. Αφού αφήσαμε τον Γανώση, γυρίσαμε στο Μπίστι και κάναμε μια σύντομη επίσκεψη στο χώρο της κοινότητας. Προς απογοήτευσή μας, η κοινότητα είχε αναχωρήσει με τον Μάρκο για να διανυκτερεύσει σε παραλία μακριά από τους ‘κινδύνους’ που διέτρεχαν στο Μπίστι.

Ήταν βράδυ χωρίς φεγγάρι, και το σκοτάδι ήταν βαθύ. Θα ήταν αδύνατον να εντοπιστεί προς τα που είχε φύγει ο Μάρκος αν δεν είχαμε προηγουμένως συστήσει στον Α.Κ.Α Ζάκη Ντεπιάν να ανάψουν τα φώτα πλεύσης του Μάρκου. Έτσι εντοπίσαμε από μακριά τον Μάρκο, που βγαίνοντας από τον κόλπο της Ερμιόνης έστριψε αριστερά προς Θερμισία. Σε ένα μόνο μέρος θα βόλευε να είχαν πάει, στον μόλο που υπήρχε απέναντι από το νησάκι [όνομα νησιού], όπου και υπήρχε πλάτωμα για να κοιμηθούν, χωρίς να χρειαστεί να βραχούν για να βγουν από τον Μάρκο.

΄Εχοντας καταλάβει που θα διανυκτέρευε η κοινότητα, είχαμε μαζευτεί οι τρείς μας (Βασίλης Σπηλιωτόπουλος, Νίκος Χαιρετάκης, Αγαμέμνων Μουρίκης) και προσπαθούσαμε να πείσουμε τον Ανδρέα Καντιάννη που είχε έρθει με ένα σκεπασμένο αγροτικό FIAT Fiorino να μας πάει ως εκεί, για να τους περιποιηθούμε με καρπούζια, μαρμελάδες κλπ. Η ιδέα του να κουβαλάμε διάφορα «χημικά όπλα» δεν άρεσε καθόλου στον Ανδρέα και αρνούνταν να συμμετάσχει. Με τα πολλά, τον πείσαμε να πάμε μέχρι την κοινότητα απλά και μόνο για να δούμε αν είναι εκεί, χωρίς να πάρουμε μαζί μας πολεμοφόδια.

Ξεκινήσαμε λοιπόν «άοπλοι» προς τον τόπο που εκτιμούσαμε ότι θα διανυκτερεύσει η κοινότητα και στη διαδρομή σχετικά στεναχωρημένοι που θα πηγαίναμε χωρίς να έχουμε μαζί τα ανάλογα εφόδια, ρίχνω την ιδέα να τους κλέψουμε τον Μάρκο. Ο ενθουσιασμός φούντωσε ξαφνικά και ο Ανδρέας άρχισε να μας διηγείται ανάλογα περιστατικά από το ναυτικό, όπου οι ΟΫΚάδες κλέβανε 16-κωπες και τις βάζανε μπροστά στο διοικητήριο. Η επίσκεψή μας είχε πλέον αποκτήσει έναν «ιερό» σκοπό... Να επιστρέψει ο Μάρκος στην Ερμιόνη.

Φτάνουμε στην παραλία που βρισκόταν ο μόλος και περιμένουμε από μακριά μέχρι να σταματήσουν οι φωνές των ανιχνευτών. Εν τω μεταξύ έχουμε προχωρήσει από την παραλία και έχουμε φτάσει ακριβώς μπροστά στον μόλο, περιμένοντας να κοιμηθεί η κοινότητα και καταστρώνουμε σχέδιο. Εμείς οι τρείς θα παίρναμε τον Μάρκο, ενώ ο Ανδρέας θα έμενε για να κάνει ψυχολογικό πόλεμο στην κοινότητα και για να επιστρέψει το αυτοκίνητο.

Μετά από μεγάλη αναμονή και αφού πειστήκαμε πλέον ότι η κοινότητα κοιμόταν, ξεκινήσαμε το σχέδιο αρπαγής του Μάρκου. Οι τρείς μας μπαίνουμε στο νερό, και αργά-αργά περπατάμε μέσα από την θάλασσα προς τον Μάρκο. Προσπαθούσαμε να μην ακουστούμε καθόλου γιατί πιθανών κάποιος να μην κοιμόταν και να μας αντιλαμβανόταν, γι αυτό και ήταν αδύνατον να πάμε κολυμπώντας. Το νερό ήταν κρύο και το να περπατάς μέσα στο νερό με ελάχιστες και αργές κινήσεις ήταν ιδιαίτερα δύσκολο. Σε συνδιασμό με την αγωνία έφερναν τρέμουλο. Η καρδιά χτύπαγε τόσο δυνατά που ακουγόταν! Πραγματικά, φοβόμουν μην ακούσει κανείς την καρδιά μου να χτυπάει και μας πάρει είδηση... Μετά από κανα 10λεπτο περπάτημα στο νερό, φτάσαμε στον Μάρκο. Εγώ κουβαλούσα έναν κουβά στον οποίο είχαμε βάλει τα ρούχα μας για να μην βραχούνε, ενώ ο Νίκος θα πήγαινε στην πλώρη για να είναι έτοιμος να βιράρει την άγκυρα και ο Μένιος στην πρύμνη για να λύσει την πρυμάτσα. Όταν η πρυμάτσα είχε λυθεί, σε χρόνο dt ανεβαίνουμε όλοι στον Μάρκο και ο Νίκος βιράρει την άγκυρα, ενώ εγώ βγάζω 2 κουπιά.

Από την φασαρία και την αναστάτωση, ξυπνά ο Ζάκης που φωνάζει αγριεμένος «Ο ΜΑΡΚΟΣ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΕΔΩ, ΤΩΡΑ!». Εμείς πλέον έχουμε απομακρυνθεί ήδη μερικά μέτρα από τον μόλο και χωρίς να θέλουμε να αποκαλύψουμε την ταυτότητά μας έπρεπε δείξουμε στον Ζάκη ότι είμαστε τριτομαδίτες και όχι ξένοι. Εντελώς αυθόρμητα ένα μόνο πράγμα μας πέρασε από το μυαλό, αρχίζουμε να τραγουδάμε «Ο Μάρκος φεύγει για την Ερμιόνη». Επόμενες αντιδράσεις του Ζάκη, «Προσοχή έχει ξέρες!», «Εντάξει ρε παιδιά κάντε μια βόλτα και ξαναφέρτε τον Μάρκο πίσω»... Αλλά εμείς είχαμε είδη πάρει τον δρόμο της επιστροφής. Από 2 κουπιά ο καθένας γυρίσαμε τον Μάρκο σε χρόνο που μας φάνηκε συντομότερος από τέταρτο κι ας ήταν πολύ παραπάνω.

Εν τω μεταξύ ο Ανδρέας που πέταγε πέτρες από την παραλία (το αγαπημένο του σπορ), είχε δώσει την εντύπωση στην κοινότητα ότι θα ακολουθήσει 2ο κύμα επίθεσης από ξηρά... Ο Ζάκης και η Ίνα αφήνουν τους ανιχνευτές και πάνε προς την παραλία για να διαπραγματευτούν τη σωτηρία της κοινότητας, αλλά καθυστερούν να επιστρέψουν, οπότε οι ανιχνευτές νιώθουν προδομένοι και βορά στα θηρία...

Βασίλης Σπηλιωτόπουλος.