Ναυτική δραστηριότητα

Κωπηλασία στο Φάληρο το 1913

93 χρόνια ναυτικής δραστηριότητας της 3ης Ναυτοπροσκόπων

Η Ομάδα μας από την ίδρυσή της το 1913 διάλεξε την ειδίκευσή της στον Ναυτοπροσκοπισμό και ασχολήθηκε με θαλασσινές και ναυτικές δραστηριότητες και εμπειρίες. Η επιλογή της ειδίκευσης στα ναυτικά ήταν φυσική γιατί ο Αρχηγός Ιδρυτής Μάρκος Μίνδλερ ήταν ιστιοπλόος και ακούραστος κολυμβητής . Ο πρώτος Αρχηγεύων, Υ/Ο Γιώργος Χριστοφής καταγινόταν στα θαλασσινά αθλήματα και είχε ιδιόκτητη ιστιοφόρο λέμβο.

Παρ’ ολίγο … ποδηλάτες ! Οι Ιδρυτές του ΣΕΠ είχαν προτείνει στον Μάρκο Μίνδλερ να ιδρύσει ομάδα ποδηλατών, διότι ήταν παλαιός αθλητής της ποδηλασίας και Πρόεδρος της Ποδηλατικής Ενώσεως. ΄Ομως ο ΜΜ προτίμησε να ιδρύσει ναυτική ομάδα. Πίστευε ότι η θάλασσα βοηθά περισσότερο την ανάπτυξη των νέων. Ο ίδιος διαμόρφωσε τον όρο «Ναυτοπρόσκοπος». ΄Εως το 1922 η στολή ήταν ίδια με την προσκοπική με μόνη διαφορά μιά άγκυρα που έφερε ως διακριτικό στο αριστερό μανίκι.

Διήγηση  Αλέξανδρου  Σαράτσογλου, το 1992 

ΝΑΥΤΙΚΗ ΠΕΡΙΠΕΤΕΙΑ το 1 9 1 3 Μιά Κυριακή του Οκτώβρη 1913, κατεβήκαμε πολύ πρωϊ στο νεώσοικό μας, στο Ναυτικό ΄Ομιλο Νέου Φαλήρου, ο ιδρυτής μας Μ. Μίνδλερ, ο υπαρχηγός της Ομάδος μακαρίτης Γ.Χριστοφής κι ο γράφων Η. Ησαϊας, γιά το πρώτο εκπαιδευτικό ταξίδι έως την Σχολή Ναυτικών Δοκίμων στον Πειραιά. Ξεκινήσαμε με μιά βαριά βάρκα, δώρο του Κ.Μελά στην Ομάδα μας, με πανί λατίνι, μέσα στην οποία βάλαμε εκτός από τις αποσκευές μας, αρκετή σαβούρα και κάμποσα σίδερα, γιά πιό μεγάλη ασφάλεια. Δεν φύσαγε καθόλου εκείνο το πρωϊ, ο ήλιος ήταν καυτερός και μερικά πολεμικά του Στόλου μας είχαν σταθμεύσει στον όρμο του Φαλήρου. Η βάρκα μας με τα κουπιά πήγαινε σαν χελώνα και μόλις στις 3 το απόγευμα φθάσαμε στον ορμίσκο της Σχολής. Πρώτη μας δουλειά αφού δέσαμε την βάρκα ήταν να πέσουμε στην θάλασσα. ΄Επειτα απ’ το μπάνιο ο Αρχηγός με τον Υπαρχηγό πήγανε στην Σχολή, σ’ επίσκεψη του Διοικητή Μπεράτη, κι εγώ σαν μικρότερος έμεινα φύλακας της βάρκας. ΄Οταν γυρίσανε είχε αρχίσει να βραδυάζει, ο καιρός ήταν γεμάτος κι έδειχνε πως θα ξεσπάσει μεγάλη σοροκάδα. Ο Διοικητής που τους συνώδεψε ώς την βάρκα, άκουσα να τους λέει πως δεν έπρεπε να γυρίσουμε στο Φάληρο απ’ τη θάλασσα με την βάρκα με τέτοιο άσχημο καιρό. Ο Αρχηγός μας όμως, με την γαλήνια έκφρασή του και το μικρό χαμόγελο, απάντησε “-Θα γυρίσουμε πάλι με την βάρκα μας”. Φύγαμε κατά τις εξήμισυ το βράδυ μ’ αέρα δυνατό που συνεχώς δυνάμωνε κι άλλο. Ο ουρανός ήταν γεμάτος μαύρα σύννεφα. Σε λίγο άρχισε βροχή, πρώτα σιγανή κι έπειτα δυνατώτερη. Ο σιρόκος σφύριζε δυνατά και σήκωνε τα κύματα με ορμή κοντά το ένα στ’ άλλο, κάνοντας την βάρκα μας να κατρακυλά σαν παιχνίδι πάνω στον αφρό. Με τον καιρό στα μούτρα και μ’ ανοιγμένο το μισό πανί κάναμε υπεράνθρωπες προσπάθειες με μακρυνές βόλτες που μας έριχναν σχεδόν στις ξέρες της Αίγινας. Παλεύαμε σκληρά επί πολλές ώρες με τα πελώρια κύματα και τον σιφουνιασμένο αντίθετο αέρα, μα ήταν αδύνατο να πιάσουμε τον κάβο του ΄Αγιου Βασίλη. Το σκοτάδι ήταν πηχτό, ο ένας δεν έβλεπε τον άλλο. Ο Αρχηγός Μίνδλερ στο τιμόνι, ψύχραιμος κι αμίλητος με την μεγάλη πείρα που είχε στα πανιά, κυβερνούσε το βαρκάκι μας με μαεστρία παλιού θαλασσόλυκου. Ο Υπαρχηγός Χριστοφής στο κουπί βοηθούσε το πανί στα κόντρα κι εγώ μ’ ένα τενεκάκι στο χέρι δεν πρόφθαινα ν’ αδειάζω τα νερά. Η θύελλα συνέχιζε με μεγάλη ένταση, τα ξάρτια σφύριζαν δαιμονισμένα, τα μαδέρια της βάρκας έτριζαν, η μανιασμένη θάλασσα χτύπαγε αλύπητα πάνω στα κεφάλια μας, οι καταρράκτες της βροχής μας είχαν μουσκέψει ώς το κόκκαλο και τα νερά είχαν φθάσει στους πάγκους που καθόμαστε. Οι ώρες περνούσαν και κάθε στιγμή ήταν ολόκληρος αιώνας. Δουλεύαμε σκληρά κι απεγνωσμένα μεσ’ το σκοτάδι γιά να σωθούμε. Σαν να μην έφθαναν αυτά τα βάσανά μας, ξεπήδησε μπροστά μας κι ένας άλλος, πιό άμεσος κίνδυνος. Ο δαιμονισμένος αυτός καιρός ήταν ευνοϊκός μόνο γιά όσα ιστιοφόρα έπλεαν προς τον Πειραιά. ΄Ολα τα καϊκια που είχαν γιά μέρες μείνει έξω απ’ τα νησιά από έλλειψη κατάλληλου καιρού, έτρεχαν κείνη τη νυχτιά μ’ ολογέμιστα πανιά με γρηγοράδα σίφουνα να φθάσουν στο λιμάνι. Φανάρι στη βάρκα μας δεν είχαμε, μα ούτε και μπορούσαμε να δούμε μακρύτερα απ’ τη μύτη μας. Μοναχά οι αστραπές π’ αδιάκοπα ακολουθούσαν η μιά την άλλη, μας έφεγγαν λιγάκι. Κι ενώ χαροπαλεύαμε στη μέση του πελάγους στην κατασκότεινη βραδυά, ακούμε άξαφα σ’ ελάχιστη απόσταση μιά βροντερή κι άγρια φωνάρα : “ Βρε κάντε όλο δεξιά θα σας κόψουμε στα δυό . . . παλιο . . . . “ ΄Ενα τεράστιο κύμα μας σήκωσε πολύ ψηλά και μας πέταξε λίγα μέτρα πάρα πέρα. ΄Ενα θεώρατο τριίστιο καϊκι με φουσκωμένα όλα τα πανιά πέρασε δίπλα μας ξυστά, σαν λάμψη αστραπής. Σωθήκαμε εκ θαύματος. Αλλά δεν πρόφθασε να φύγει αυτό κι άλλο, ύστερα κι άλλο, γραμμή επάνω μας περνούσαν τα καϊκια, λες κι είχανε βάλει στοίχημα ποιό πρώτο θα μας βούλιαζε. Οι ναύτες μας σκυλόβριζαν γιατί βρισκόμαστε μπροστά τους δίχως φανάρι και με τέτοιο βρωμόκαιρο. Σε μιά στιγμή ο Αρχηγός έκαμε το σταυρό του κοιτάζοντας από μακρυά τον ΄Αγιο Βασίλη κι είπε ευλαβικά “ ‘Αμα βγούμε με το καλό ένα κερί ν’ ανάψουμε στη χάρη του”. Ακόμα η τρικυμία βάσταγε μ’ ακράτητο θυμό. Τα κύματα σαν τα βουνά ψηλά μας σκέπαζαν τελείως, η αστείρευτη βροχή μας χτύπαγε με δύναμη, ο βοητός αέρας έσπαγε σαν συνεχής σειρήνα τα αυτιά μας. Δεν μπόρεσα πιά να κρατηθώ. Κατάκοπος σωριάστηκα λιπόθυμος δίπλα στο άλμπουρο. Δεν είδα την συνέχεια. Ξύπνησα την άλλη μέρα σ’ ένα ξένο κρεββάτι σ’ ένα σπιτάκι του Φαλήρου κι είδα το γέρο θαλασσινό φύλακα του Νεωσοίκου μας, τον Μπάρμπα - Αποστόλη, που μούδινε βοήθεια. Αργότερα έμαθα πως ένα τορπιλλοβόλο του Στόλου μας ειδοποιήθηκε την νύχτα κι έψαχνε με τους προβολείς να μας βρεί μα δεν μπόρεσε. Ο Αρχηγός μας με μύρια βάσανα οδήγησε την βάρκα μας στην βάση της. Εμένα και τον Χριστοφή μας πήραν σαν τσουβάλια αναίσθητους μεσ’ απ’ τα νερά της βάρκας. Το πρώτο μου αυτό ταξίδι ήταν ένα μεγάλο μάθημα γιά μένα και με έκανε νά ’χω σεβασμό κι ακλόνητη πεποίθηση στη ναυτική ικανότητα και στο γερό μυαλό του Αρχηγού μας. Ησαϊας Γ. Ησαϊας, διήγηση 1947 Το περιοδικό Ναυτική Ελλάς του Φεβρουάριου 1947 δάνεισε ο Μάρκος Δραγούμης.

ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ

          Το ναυτικό και κατασκηνωτικό μας υλικό το είχαμε στον Νεώσοικο   του Ναυτικού Ομίλου Νέου Φαλήρου, όπου ήταν Πρόεδρος ο Μ. Μίνδλερ. Το αποτελούσαν μιά δίκωπη  αγώνων με κινητά σέλματα,  μιά μεγάλη ιστιοπλοΐας με λατίνι πανί και μιά δεκαεξάκωπη  της Σχολής Δοκίμων. Το 1914 αποκτήσαμε ακόμα δύο σκάφη.

Βάρκες, καϊκια, κωπηλασία, ιστιοπλοία, κολύμπι, ναυαγοσωστική, ψάρεμα (π.χ στον Πόρο με τον Κ.Λασκαρίδη) ήταν συνηθισμένες απασχολήσεις. Στις κατασκηνώσεις στον Πόρο, τις Σπέτσες και πιό πέρα η ομάδα μεταφερόταν συνήθως με τον στόλο της, ιδίως μετά την απόκτηση του καϊκιού της με πετρελαιομηχανή, της «Γλαύκης Ι» το 1932.

ΑΚΤΟΦΥΛΑΚΗ : "... Κατά το 1918 είχεν οργανωθή η Ναυτική Υπηρεσία Ακτοφυλακής Σαρωνικού. Εις την 3ην Ομάδαν έλαχεν η φρούρησις του ακραίου Δ' Φυλακίου της Βαρκίζης , εκεί δε εγκατεστάθη η ομάς, υπό τους υπαρχηγούς Ησαίαν Ησαίαν και Γεώργιον Μ. Μίνδλερ. Κωνικαί σκηναί και αντίσκηνα τοποθετημένα κάτωθι των πεύκων εις θέσιν μη εμφανή εκ της θαλάσσης. Εις το παρατηρητήριον ευρίσκετο, τοποθετημένον επί τρίποδος, ναυτικόν τηλεσκόπιον με το οποίον ο φρουρός (όστις ανά δίωρον ενηλάσσετο) ηρεύνα συνεχώς το πέλαγος διά την τυχόν εμφάνισιν υποβρυχίου. Κάποτε, το φυλάκιον ειδοποίησεν εσπευσμένως τας πρώτας πρωϊνάς ώρας περί της εμφανίσεως εχθρικού υποβρυχίου. Τα δύο αντιτορπιλλικά που απεστάλησαν αμέσως, αλίευσαν επιπλέον τεράστιον σιδηρούν βαρέλιον. Εδόθησαν συγχαρητήρια υπό των ναυτικών αρχών διά την καλήν εκτέλεσιν των διαταγών. Τέλη Α’ Παγκόσμιου πολέμου . Ο Ναύαρχος Κλίφτον Μπράουν τοσούτον ευηρεστήθη εκ της οργανώσεως του Φυλακίου της 3ης Ομάδος, ώστε προσέφερε υπέρ της κατά θάλασσαν οργανώσεως αυτής το ποσόν των δραχμών 10.000. Το ποσόν τούτο, προστεθέν εις την υπό, ετέρου Μεγάλου Ευεργέτου της Ομάδος, συμβούλου του Σ.Ε.Π Δημητρίου Τζιρακοπούλου γενομένην μεγάλην δωρεάν εκ Δραχμών 20.000 (1923) εχρησιμοποιήθη εις απόκτησιν του μεγάλου εκπαιδευτικού ιστιοφόρου, μετά πετρελαιομηχανής, πλοίου της Ομάδος...”

ΝΕΩΣΟΙΚΟΣ : Το 1927 μας παραχωρείται από την τότε Βάση υδροπλάνων, ένα μικρό και στενό κομμάτι βραχώδους παραλίας στον Αγ. Γεώργιο Ξηροτάγαρου στο Δέλτα Παλαιού Φαλήρου. Δίπλα στον Νεώσοικο έφθαναν υδροπλάνα μέχρι το 1933, ήταν οι γραμμές γιά Μπρίντιζι, Κωνσταντινούπολη και Σμύρνη. Ο Αρχηγός Τάσος Αντωνόπουλος και τα παιδιά της 3ης κυριολεκτικά με τα χέρια τους κάνουν κρηπίδωμα και επιχωματώσεις. Οι βαθμοφόροι κι οι Ναυτοπρόσκοποι μαζεύουν με τα χέρια τις πέτρες από την θάλασσα και την άμμο από τους χειμάρρους του Παλαιού Φαλήρου.Ετσι, επεκτείνουν και βελτιώνουν τον χώρο τους και χτίζουν ένα μικρό οίκημα, τον Νεώσοικο, για την φύλαξη των λέμβων και του υλικού τους. Στη συνέχεια γίνεται μώλος και τοποθετούνται σιδερένιες επικλινείς ράγες πάνω στις οποίες με την βοήθεια ενός καροτσιού μεταφέρονται τα σκάφη από την στεριά στην θάλασσα κι αντίστροφα. Τις ράγες τις κουβάλησαν μόνοι τους, τραβώντας τις με σχοινιά από τον σιδηροδρομικό σταθμό του Πειραιά ! Με την βοήθεια παλιών της Ομάδας, γονέων και φίλων χτίζουν τους τοίχους και στρώνουν το τσιμέντο στην πλατεία (πλατ-φόρμ) που οι ίδιοι επιχωμάτωσαν. Γιά όλη την κατασκευή του Νεώσοικου πληρώθηκαν μόνο 3 μεροκάματα σε επαγγελματίες .

18 - 1 - 31 Επιθέωρηση της ομάδας στην Ναυτική βάση από τον κ. Περιφερειακό ‘Εφορο Αττικοβοιωτίας Παρόντες : Αξιωματικοί 5, Ν/ποι 25.

8 - 3 - 31 Συγκέντρωση της ομάδας στο Νεώσοικο. Οι Ν/ποι έσκαψαν, μετέφεραν πέτρες για κτίσιμο, ασβέστη και πορσελάνη και πέτρες με το καροτσάκι. 9 - 3 - 31 Οι Ν/Π. Σαράντης, Μακρής, Τραυλός μετέφεραν με το καρότσι 2 καντάρια ασβέστη στο Νεώσοικο της ομάδας. 10 & 11 - 3 - 31 Οι Ν/Π. της 3ης και 4ης ενωμοτίας εργαστήκαμε για το κτίσιμο του Νεώσοικου. 15 - 3 - 31 Οι Ν/Π. εργάσθηκαν στο Νεώσοικο. 29 - 3 - 31 Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Επισκευάστηκε το υπόλοιπο μέρος της στέγης και χτίστηκε ο τοίχος. 5 - 3 - 31 Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Εργαστήκαμε στην εξαγωγή χώματος, καθώς και στην κατασκευή τμήματος της στέγης που είχε παρασυρθεί από τον δυνατό Β. άνεμο. 5 Ιουλίου 1931 Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Καθαρίζαμε όλο το πρωΐ, το εσωτερικό και εξωτερικό του ανακαινισθέντος Νεώσοικου. Αιφνιδιαστική επίσκεψη του κ. Τ. Εφόρου Αθηνών, μας βρήκε όλους να εργαζόμαστε.

10 Απριλίου 1932 Συγκέντρωση στις 9 το πρωΐ στο Νεώσοικο όπου πιάσαμε δουλειά για να επιδιορθώσουμε το Νεώσοικο. Ο μπροστινός τοίχος γκρεμίζεται γιατί ο Νεώσοικος πρόκειται να γίνει πιο μακρύς. ‘Εφθασε επίσης ένας Γάλλος με την σύζυγό του, ο οποίος έχει έλθει από τη Γαλλία με ένα κανόε και πρόκειται το απόγευμα πάλι να αποπλεύσει. Διάλυση στις 1 μ.μ. 16 Απριλίου Η συγκέντρωση αυτή τη φορά έγινε στο Νεώσοικο και όχι στη Λέσχη, γιατί συνεχίζεται η επιδιόρθωση του νεώσοικου. Διάλυση στις 7 μ.μ. 17 Απριλίου Συγκέντρωση στις 9 π.μ. στο Νεώσοικο. Συνεχίζονται οι εργασίες. Ο νέος τοίχος ανυψώνεται μέχρι 0,80 μ. Το απόγευμα η δουλειά συνεχίζεται, προαιρετικώς. 23 Απριλίου Συγκέντρωση στις 5 μ.μ. στο Νεώσοικο, όπου συνεχίζεται η επιδιόρθωσή του. 24 Απριλίου Συγκέντρωση στο Νεώσοικο στις 9 π.μ. Συνεχίζονται οι εργασίες για την επιδιόρθωσή του. Ανέλκυση λέμβου «Φούλας» στην πλατεία του Νεώσοικου. Διάλυση 1 μ.μ. 27 Απριλίου 1932 Συγκέντρωση στις 9 στο Νεώσοικο. Συνεχίζονται οι εργασίες για την επιδιόρθωσή του. Τρεις ναυτοπρόσκοποι πήγαν στην Καλλιθέα με το καρότσι, και έφεραν τα απαιτούμενα ξύλα για τη στέγη του Νεώσοικου. 14 Μαΐου 1932 Συγκέντρωση στο Νεώσοικο στις 8.30 π.μ. Συνεχίζεται ο καθαρισμός του Νεώσοικου. Προετοιμαζόμαστε για να ανελκύσουμε στη ξηρά το νέο καΐκι της ομάδας μας. Στήσαμε το παλάγκο και αρχίσαμε την ανέλκυση, αλλά γίνεται αργά. Διάλυση στις 1.30 μ.μ. Το απόγευμα προχώρησε η ανέλκυση μέχρι ενός σημείου. Η θέση του καϊκιού ήταν ασφαλής και γι’ αυτό αποχωρήσαμε επειδή ήταν η ώρα αρκετά προχωρημένη και διαλυθήκαμε.

Επί σειρά ετών τα παιδιά έκαναν τακτικές περιπολίες με τις βάρκες τους τις ώρες που υπήρχαν κολυμβητές στην θάλασσα, ώστε να είναι έτοιμοι να προσφέρουν βοήθεια σέ όποιον χρειαζόταν.

Συμμετείχαμε με λαμπρές επιτυχίες σε πανελληνίουs κι άλλους αγώνες ιστιοπλοΐας. Επιδείξεις ναυτικής ικανότητας, κολυμβητικοί αγώνες κ.α.

Το 1938 ο Νεώσοικος επαρκεί γιά την στέγαση τού στόλου επτά σκαφών που διαθέτει η 3η. Είναι μια υποδειγματική ναυτική βάση. Πρώτος Αρχηγός Βάσεως ανέλαβε ο Περικλής Περρωτής, κατόπιν ο Λώλος Ζαμάνος μέχρι το 1939. Ο Υπαρχηγός Γρηγόρης Βασιλειάδης που έμενε κοντά, ήταν υπεύθυνος μηχανών και έραβε συνεχώς πανιά !

Με ορμητήριο τον Νεώσοικο σχεδόν κάθε σαββατοκύριακο στη διάρκεια των σχολικών διακοπών γίνονται εκδρομές με τις ιστιοφόρες λέμβους μας στην Σαλαμίνα, Αίγινα, Βούλα, Βουλιαγμένη και πολλές φορές ως το Σούνιο. Γιά να αποκτήσουν χρήματα τα παιδιά κατασκευάζουν μοντέλλα ιστιοφόρων κερκούρων και τα πουλούν σε αγορές που οργανώνουν το 1935, 1936 και 1937. (Σαράτσογλους,1992).

Το επίπεδο ναυτικής εκπαιδεύσεως ανέβηκε κατά την δεκαετία του Τριάντα σε ύψη εντυπωσιακά. Κερδίσαμε την Σχολή Δοκίμων σε ιστιοπλοϊα (περίπου το 1930) και μας χάρισαν την “Νίκη”,που ήταν το καλύτερο σκάφος μας γιά αγώνες . Μόνο σε δυνατό καιρό πηγαίναμε με την “Αλκυόνα”, στην λαγουδέρα της οποίας είχαμε τις νίκες της σε μπρούτζινα πλακίδια. (Γ.Βασιλειάδης, Π.Αλευράς 1989) Δίνουμε τον λόγο στον Φώτη Μπεϊλεριάν : - Το 1931, ήρθε στο Παληό Φάληρο και άραξε στον όρμο του, αγγλικός στόλος. Ηταν τρία πολεμικά, το LONDON, το EXΕTER και ένα άλλο που δεν θυμάμαι. Οι Αγγλοι μας κάλεσαν σε αγώνες ιστιοπλοιίας, πήγαμε με την "ΝΙΚΗ", αλλά είχαν ένα σκάφος καταπληκτικό και μας τάραξαν! Ηταν μία από τις σπάνιες ήττες μας .... Μετά τον αγώνα μας κάλεσαν σε δεξίωση γνωριμίας. Θυμάμαι ότι επάνω στον μπουφέ, το φρέσκο βούτυρο ήταν μια έτσι ψηλή βουτυρένια κολώνα, και δίπλα σε άλλη μία, εξ ίσου ψηλή κολώνα, στεκόταν η ζάχαρη. Ο κυβερνήτης ήταν με τον αρχηγό τον Γιώργο Σπέντσα και πηγαινοέρχονταν στην κουβέρτα κουβεντιάζοντας. Εμπρός τους περνούσαν ναύτες-καμαρώτοι οι οποίοι κουβαλούσαν διάφορες λιχουδιές, αλλά και ένα κύπελλο γεμάτο τσιγάρα. Το μάτι του αρχηγού έπιασε αμέσως το πράγμα, ζήτησε την άδεια του κυβερνήτη, και σταμάτησε τον ναύτη που περνούσε εκείνη την στιγμή: "Οι πρόσκοποι δεν καπνίζουν", παρατήρησε αυστηρά. O ναύτης αντιπαρατήρησε με σεβασμό: - "Με συγχωρείτε αλλά το γεμίσαμε τρεις φορές"! - ΄Ολες οι εποχές ίδιες λοιπόν.... - Ναι ίδιες ..... Βέβαια, εμείς δεν καπνίζαμε μέσα στην αίθουσα, χώναμε όμως πέντε-πέντε τα τσιγάρα μέσα στις τσέπες μας ! Ευκαιρία.

ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗ 3ης Ναυτοπροσκόπων "TROCADERO" Κυριακή 29.9.1935 4.30-9μμ

Ωρα 4.30' Αφιξις των λέμβων της Ομάδας και αγκυροβολία αυτών προ των επισκεπτών. Ωρα 4.45' Επαρσις σημαίας επι του ιστιοφόρου της Ομάδας.

 "   5.00'  Ελιγμοί μοίρας ιστιοφόρων λέμβων (Συννενόησις δια συνθηματικού κώδικος).

Ωρα 5.30' Χειρισμοί ιστιοφόρων λέμβων (αγκυροβολία δια πλωτής αγκύρας, δρομομέτρησις, σειροδέτησις κλπ). Ωρα 5.55' Εγκατάστασις Ναυαγοσωστικού διαδρόμου από ιστιοφόρου ομάδος μέχρι Τrocadero. Κατόπιν, ναυτικαί παιδιαί και σκυταλοδρομία ενωμοτιών. Ωρα 6.15' Επίδειξις μοίρας κωπηλάτων λέμβων (Συνεννόησις δια συνθηματικού κώδικος). Ωρα 6.30' Ανατροπή ιστιοφόρου λέμβου και διάσωσις πληρώματος. Υποστολή σημαίας. ( ΣΗΜ. Καθ' όλην την διάρκειαν, πλήρης ορχήστρα JAZZ ).

ΝΑΥΤΙΚΗ ΕΠΙΔΕΙΞΗ Κυριακή 20/9/1936 : Το πρωί έγινε άσκηση ανατροπής ιστιοφόρου λέμβου και διάσωση του σκάφους και του πληρώματος. Ανατράπηκε η λέμβος του σκάφους του Λασκάρ . Το μεσημέρι η Γλαύκη τοποθέτησε τους δύο πλωτήρες που θα χρησιμεύσουν ως αφετηρία και τέρμα της κολυμβητικής σκυταλοδρομίας στο χώρο πριν το Φλοίσβο. Επίσης τοποθέτησε τις σημαδούρες εκκινήσεως και στροφής για τον αγώνα ιστιοπλοίας 3 μιλίων. Στις 4η μ.μ. η εξέδρα του Φλοίσβου όπου έγινε η παρακολούθηση της επίδειξης ήταν κατάμεστη από κόσμο. Τότε άρχισε το πρώτο μέρος του προγράμματος, η σκυταλοδρομία κολύμβησης 4Χ50 μεταξύ ενωμοτιών. Ο πρώτος κολυμβητής κάθε ενωμοτίας κολύμβησε ελεύθερο, ο δεύτερος διάσωσε πνιγμένο, ο τρίτος ντυμένος και ο τελευταίος με σωσίβιο. Στο δεύτερο μέρος περιλαμβάνονται ελιγμοί ιστιοφόρων λέμβων και συνεννόηση μεταξύ τους με σήματα του συνθηματικού κώδικα. Οι λέμβοι ήρθαν στην Αύρα στο Φλοίσβο σε γραμμή παραγωγής, έκαναν αθρόα αναστροφή πριν το Φλοίσβο, μετά έπλευσαν προς την Αύρα όπου έκαναν αθρόα αναστροφή, εκεί προς το Φλοίσβο πριν τον οποίο έκαναν αθρόα υποστροφή και εκεί διαλύθηκαν. Ακολούθησαν οι β’ ετήσιοι αγώνες ιστιοπλοίας 3 ναυτικών μιλίων μεταξύ λέμβων Ελλήνων ναυτοπροσκόπων. Οι αγώνες υπήρξαν πολύ θεαματικοί ιδίως λόγω της σκληρής πάλης μεταξύ Νίκης και Αλκυώνας αφενός και Αργούς και λέμβου Ι.ΟΝ.Φ. αφ’ ετέρου. Καθ’ όλη τη διαδρομή πρώτη ερχόταν η Νίκη αλλά στα τελευταία 75 μέτρα λόγω αλλαγής του καιρού ευνοήθηκε η Αλκυώνα και υπερίσχυσε. Οι λέμβοι τερμάτισαν με την εξής σειρά, η Αλκυώνα (νικήτρια του πρώτου αγωνίσματος ‘’ταχύτερη λέμβος Ελλήνων ναυτοπροσκόπων για το 1936’’ λαμβάνει το έπαθλο του κ. Μίνδλερ), β’ Νίκη, γ’ ‘’Εκείνη’’, δ’ η λέμβος της 1ης ομάδας Νέου Φαλήρου (νικήτρια του 2ου αγωνίσματος λαμβάνει το έπαθλο του κ. Σοφιανού), ε’ η Αργώ, στ’ το ‘’Μ.Μ.’’, ζ’ η λέμβος της 9ης Ο.Ν.Α. Μετά έγινε η ανατροπή ιστιοφόρου λέμβου, της οποίας το πλήρωμα διέσωσε η Γλαύκη, ερχόμενη δίπλα στον τόπο της ανατροπής και ρίχνοντας σωσίβια στους Ν/Π που αποτελούν το πλήρωμα, το δε σκάφος και την εξαρτία η Νίκη και η Αλκυών κωπήλατοι. Το αγώνισμα ουραδίου 50μ. μεταξύ ενωμοτιών δεν έγινε επειδή σκοτείνιασε. ΚΥΡΙΑΚΗ 27 : Έγιναν στο Νεώσοικο οι ετήσιοι αγώνες κολυμβητικού πρωταθλήματος προσκόπων. Στους αγώνες αυτούς κολυμπούν όλοι οι πρόσκοποι μιας ομάδας 100μ. χωρίς ορισμένοι χρόνο, κερδίζει όμως η ομάδα της οποίας κολύμβησε το μεγαλύτερο ποσοστό επί τοις % των προσκόπων της. Στις 23/9/1936 έγινε η εκδρομή των βαθμοφόρων με τη «Γλαύκη Ι» στη Γλυφάδα. Του καϊκιού επέβαινε κι ο Γάλλος αρχηγός κ. Indicci που μένει τώρα στην Ελλάδα, ο οποίος κατά την εκδρομή στο Παρίσι περιποιήθηκε πολύ τους προσκόπους της ομάδας μας. Ενώ η Γλαύκη έπλεε με τα πανιά και με ισχυρούς ανέμους το κατάρτι έσπασε και έπεσε κάτω με όλη την ιστιοφορία. Αφού μαζέψαμε την ιστιοφορία και το κατάρτι ο πλους συνεχίστηκε με τη μηχανή.

Ο Μιχ. Σοφιανός βοηθούσε ψυχή τε και σώματι. Είχε ένα ωραίο σπίτι κοντά στον νεώσοικο . Το 1936 ή 37 ναυπήγησε μιά μεγάλη βάρκα σε ένα από τα μπροστινά δωμάτια του σπιτιού του . Επειδή η βάρκα ήταν χοντρή στην μέση, βαφτίστηκε “Γουρούνα”. Όταν θέλησε να την καθελκύσει, ανακάλυψε ότι δεν χωρούσε να βγεί και χρειάστηκε να γκρεμίσει ένα παράθυρο. Αν δεν βοηθούσε να αποκτήσουμε τις άδειες δεν θα είχαμε ποτέ Νεώσοικο. Το οικογενειακό του ρητό ήταν A coeur vaillant,rien d’ impossible. ‘Ηταν αυλάρχης του Πρίγκιπος Νικολάου.( Τ. Γκαζιάνης 1994).

Κυριακή 20/6/37 : Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Σήμερα επαναλήφθηκαν οι εργασίες της ομάδας, αλλά απουσίασαν μερικοί Ν/Π οι οποίοι δεν τέλειωσαν ακόμα τους διαγωνισμούς τους. Όλο το πρωί έγιναν διάφορες εργασίες τακτοποίησης και επισκευής του Νεώσοικου.

Τετάρτη 23 : Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Εξακολούθησαν οι εργασίες επισκευής του Νεώσοικου, ναυτικού υλικού και άρχισε να επισκευάζεται ο δρόμος που οδηγεί από τα λουτρά στη βάση μας. Κυριακή 27 : Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Οι εργασίες κατασκευής του δρόμου διακόπηκαν προσωρινά το πρωί και άρχισε η κατασκευή χαρμανιού για το μπλόκι που γίνεται πάνω στο βραχάκι για να στηθεί ο ιστός. Όλη η ομάδα δούλεψε με πολύ κέφι όλη την ημέρα. Αργά το απόγευμα έγιναν ασκήσεις κωπηλασίας από όσους έμειναν στο Νεώσοικο. Πέμπτη 1/7/37 : Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Εξακολούθησαν οι εργασίες για το δρόμο και έγιναν ασκήσεις κωπηλασίας με τη «Νίκη».

Πριν τον πόλεμο, εκτός από τα μεγάλα υδροπλάνα της γραμμής AEROESPRESSO, επιβατικά από Ιταλία προς Μέση Ανατολή, απογειώνονταν κοντά μας και τα μικρά της πολεμικής αεροπορίας με τους πλωτήρες. Πολλές φορές πριν ανάψει η μηχανή και απογειωθούν τα παρέσυρε ο αέρας και τα κύματα προς τα βράχια του Τροκαντερό. Αμολάγαμε βάρκες και τα ρυμουλκούσαμε με περηφάνεια μέχρι που έφθανε η βενζινάκατος. Αυτοί παρεξηγιόντουσαν και κατεβάζανε τα μούτρα τους, σπάνια λέγανε κανένα ευχαριστώ. Μετά τον πόλεμο, δίπλα στον Νεώσοικο είχε χτιστεί ένα μεγάλο υπόστεγο της αεροπορίας. (Διήγηση Νίκου Μεζά).

ΠΡΩΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΩΣΟΙΚΟ, το 1939

Δικτατορία Μεταξά. Με την Διάλυση του Σώματος Προσκόπων, υποχρεωθήκαμε να παραδώσουμε τον Νεώσοικο στην Εθνική Οργάνωση Νεολαίας . Μερικά σκάφη «χάθηκαν» πριν παραδοθούν ( από τα αγανακτισμένα παιδιά ) . ΄Αλλα προστατεύθηκαν όσο γινόταν από ναυτοπρόσκοπους που εντάχθηκαν στην ΕΟΝ και ανέλαβαν τις βάρκες ! Στη διάρκεια του πολέμου ο νεώσοικος σχεδόν καταστρέφεται. Με την απελευθέρωση, τον ξαναστήνουμε απ’ την αρχή στην ίδια θέση, κυρίως χάρη στον Αλέκο Μπαλτατζή. Ανέλαβε Αρχηγός Συστήματος το 1947. ΄Ηταν έφεδρος ανθυποπλοίαρχος και αξιωματικός πυροβολικού στο υποβρύχιο Παπανικολής στον πόλεμο.

 1948, Αγώνες  Ν/προσκόπων

Μας είχαν δοθεί το Μπλοκχάους και ένα ωραίο προπολεμικό πέτρινο σπιτόπουλο, αμέσως όπως κατέβαινε ο δρόμος από το εκκλησάκι, ήταν ένα μικρό λιμανάκι, έρμαιο, ελεύθερο, είχαμε βγάλει τις πέτρες και το χρησιμοποιούσαμε. Πιό πέρα είχαμε φτιάξει ένα πολύ στενό μονοπάτι, που σε άλλα 30 - 40 μέτρα έφθανε στην άκρη του τοίχου της Βάσης της Αεροπορίας, στην οποία μας είχε εκχωρηθεί το κομματάκι αυτό της παραλίας, πλάτους μόνο 8 μέτρων, με μεγάλο όμως βάθος, στο οποίο είχαμε το υπόστεγο γιά τα σκάφη. Αυτό μας δόθηκε μετά το 1946 και αρχίσαμε να κατεβαίνουμε εκεί και να περνάμε ολόκληρα σαββατοκύριακα, κοιμόμαστε εκεί το βράδυ. Είχαμε την αίσθηση, πολύ περισσότερο από μιά απλή εκδρομή, ότι είχαμε ανδρωθεί, στα 15 σου να περνάς μιά νύχτα με 2 - 3 φίλους σ’ ένα εντευκτήριο. Η υγρασία, το πρωϊνό μπάνιο, κλπ. Σε αυτά είχε πάρα πολύ συμβάλλει ο Τάσος Αντωνόπουλος. Μιά και υπηρετούσε στο Υπουργείο Εξωτερικών, έκανε τις διαπραγματεύσεις και τις επαφές με τα υπουργεία. Κατάφερε, με το στοιχείο της επιμονής που είχε, να μας εκχωρηθεί ο χώρος του Νεώσοικου, ο οποίος δεν μπορούσε ούτε να συγκριθεί με τις τρυπούλες που χρησιμοποιούσαμε στα Πευκάκια…. Είχε φτιάξει δύο καπόνια μπροστά και κρεμόταν μιά ψευτοδεκαεξάκωπη σιδερένια σωσίβια βάρκα του Ναυτικού. Ενδιάμεσα ήταν ένα προαύλιο περίπου 8 μέτρα Χ 12, και στην μέση ανέβαιναν οι σιδερένιες ράγες ως το υπόστεγο που ήταν ωραίο και μεγάλο, 15 μέτρα βάθος Χ 8 μέτρα πλάτος. Σαν σε αθλητικό όμιλο, όλα ήταν τακτικά, με ντουλαπάκια που μπορούσαμε να αφήσουμε τα πράγματά μας. Οι ξύλινες δίκωπες ήταν πολύ κομψές βάρκες. Ο “Γλάρος” είχε ένα μικρό καμπουνάκι και ένα πολύ ωραίο λατίνι. Με αυτόν κάναμε ιστιοπλοϊα. Η Λέσχη στην Αθήνα, γιά ένα φεγγάρι είχε μεταφερθεί στο υπόγειο του Φακίδη. Μας είχε αφήσει να χρησιμοποιούμε όλο το γκαράζ, τότε δεν είχαν μείνει αυτοκίνητα, και είχαμε θαυμασία Λέσχη παράλληλα με τον Νεώσοικο. Στα Πευκάκια πήγαμε ύστερα. Πάντως ο Αντωνόπουλος μας υπέβαλλε συνεχώς πως αυτά τα κάνουν κι άλλοι. Εμείς η 3η έχουμε το προνόμιο να διαθέτουμε την Ναυτική Βάση κάτω, τον θυρεό της Ομάδας που εμείς ούτε τον είχαμε δεί ποτέ μετά τον πόλεμο. Δημιούργησε ένα είδος culte γιά το πρόσωπο του Ιδρυτή, μιά μυθολογία έως θρησκεία. Μας εισήγαγε και τους ναυτικούς αυλούς : οι μιξοβάρβαροι φωνάζουν τα γιούπι γιά γούπι ό, εμείς έχουμε τα ναυτικά σφυρίγματα. Επέμενε στο εγχειρίδιο Αρμενιστού του Πολεμικού Ναυτικού.» (Διήγηση 1998 Αλ. Παπαγεωργίου )

΄Ολη η έκταση του Ξηροτάγαρου ανήκε στην Αεροπορία. Βρήκαμε τον Σμήναρχο Δ/ντή αποθηκών, ο οποίος έδωσε το καλώς έχειν γιά να μας αποδοθεί ο χώρος. Το παλιό Λιμεναρχείο είχε μετατραπεί σε φυλάκιο από τους Ιταλούς. Εμείς το κάναμε γραφείο του υπεύθυνου γιά τον Νεώσοικο Ηλία Μιχαηλίδη. Από τον Ντίνο τον Δοξιάδη, που ήταν Υφυπουργός ανοικοδομήσεως, πήραμε υλικά, ξύλα, τούβλα και κεραμίδια. Οι ράγες είχαν παραμείνει, τις ξεθάψαμε από την άμμο. Ο Μπαλτατζής σαν πολιτικός μηχανικός έβαλε τα συνεργεία και τις γνώσεις του, έφερε και εργάτες που είχε και έγινε ο Νεώσοικος. Πήρε από τον φίλο του Πλοίαρχο Παπαδιαμαντόπουλο, Ναυτικό Διοικητή Πειραιά, υλικό και δύο σιδερένιες σωστικές βάρκες. Την μία την κρεμάσαμε σε καπόνια πάνω από την θάλασσα και έδειχνε πολύ εντυπωσιακή. Μέσα είχαμε το “Κύμα” , μιά ψαράδικη βάρκα που μας είχε χαρίσει ο Κίμων Φακίδης, παλιός Ν/Π της ομάδας μας. Επίσης είχαμε την “Γουρούνα” και ένα ιστιοφόρο κοτεράκι με μηχανή, τον “Αίολο”. Μας τον είχε παραχωρήσει κάποιος γιά να τον χρησιμοποιούμε, μας τον συντήρησαν. Την μηχανή μας την επισκεύασε η Πολεμική Αεροπορία. Προπολεμικά ήταν καταπληκτικό ιστιοφόρο - λεγόταν “΄Ονειρο”- μετά προσέθεσαν την μηχανή. Είχε βγεί με τον “ Αίολο” και ο παλιός Ακέλας, Α.Σαράτσογλους, που ήταν καλός ιστιοπλόος. Το 1948 η Ε.Θ.Ε μας δάνεισε μία Δίκωπη φαλαινίδα. Τέλη 1950 ζητήσαμε άλλες 3 δίκωπες, γιατί οι σιδερένιες είχαν κάτι ντεπόζιτα, ήταν ψηλές και γενικά δύσχρηστες. Τελικά σκούριασαν και αχρηστεύτηκαν τελείως. Ο Α. Μπαλτατζής ζήτησε μετά, από τον ξάδελφό του, Σπ. Θεοτόκη, (παλιό της 3ης) έναν Κομήτη που χρησιμοποιούσε πριν τον πόλεμο. Πήγαμε στο εργοστάσιο του Ρετσίνα και πήραμε την ιστιοφορία του, που ήταν ποντικοφαγωμένη. Βγήκαμε με φίλους του ΒΝΟΕ ιστιοπλοΐα με ίδιο σκάφος,μάθαμε τον χειρισμό. Κοπιάραμε την αρματωσιά και αποκτήσαμε ένα ωραίο ιστιοφόρο. Γιά τους νεώτερους ιστιοπλόους, κάτι σαν Λάϊτνιγκ. (Διήγηση 1995 Ηλία Μιχαηλίδη).

Τα σκάφη της 1ης ΟΝΑ ( Β’ τμήματος της 3ης) Το πρώτο, μιά βάρκα, αποκτήθηκε στα τέλη του 1946. Βοήθησαν οι γονείς μας και πολυάριθμοι φίλοι μας . Επισκευάσθηκε στον πολεμικό ναύσταθμο και την αράξαμε στο Παλιό Φάληρο, ακριβώς έξω από τον νεώσοικο της 3ης Ναυτοπροσκόπων . Το πρωϊ, ανήμερα πρωτοχρονιά του 1947, ο υπαρχηγός Λε , υπεύθυνος γιά τον ναυτικό τομέα, σήμανε συναγερμό : - Γρήγορα στο Φάληρο! χάθηκε η βάρκα … ΄Ενας τρομερός πρωτοχρονιάτικος άνεμος έκοψε τα σκοινιά κι η βάρκα παρασύρθηκε προς άγνωστη κατεύθυνση . ΕΠΕΙΤΑ από υπεράνθρωπες αναζητήσεις, η βάρκα εντοπίσθηκε ακυβέρνητη στα ανοιχτά κι επαναναφέρθηκε στην βάση της. Υπήρξε όμως άτυχη η βάρκα εκείνη και είχε κακό τέλος . Κάποιοι βαθμοφόροι (ας μη λέγονται ονόματα) την παρέλαβαν μιά μέρα και ξανοίχτηκαν χωρίς να λογαριάσουν ότι ερχόταν τρομερό μπουρίνι ! Κόντεψε να γίνει τραγωδία . Αποφεύχθηκε μεν, αλλ’ οι ένοχοι τιμωρήθηκαν : η βάρκα παρασύρθηκε στην εκβολή του Ιλισσού που την εποχή εκείνη ήταν σκέτος… βόθρος, χτύπησε και ξαναχτύπησε στα τοιχώματα και κει μέσα στις ακαθαρσίες διαλύθηκε. Σπανίως θεάθηκαν ναυαγοί σε τέτοια άθλια κατάσταση και η λίμνη του Μαραθώνος χαμήλωσε αισθητά τη στάθμη της για να τους συνεφέρει ! ΤΟ ΚΟΤΤΕΡΟ

Το 1950 ή 1951 ο Λε, ο Π, ο Κ κι εγώ αγοράσαμε με τις οικονομίες μας ένα … καϊκι δεύτερο χέρι, αντί 6.700 Δραχμών ή 33 χρυσών λιρών. Στην πραγματικότητα υπήρχε μόνο το σκαρί, κι αυτό σε κακή κατάσταση, που εμείς ελπίζαμε ότι με προσωπική εργασία θα διορθώναμε . ΄Ηταν μία, ας πούμε, ψαροπούλα 12 μέτρων με κουβέρτα και καμπίνα. ΄Ολο το καλοκαίρι ανεβοκατεβαίναμε καθημερινά στο Πέραμα, στο καρνάγιο του κυρ Αντώνη και δουλεύαμε επάνω στο σκάφος με την πολύτιμη βοήθεια και του Λι. Το κάψαμε με καμινέτο όλο, το μπαλώσαμε, το καλαφατίσαμε, το ξύσαμε, το βάψαμε κι έπειτα το ρίξαμε στην θάλασσα . Αλλά μόλις η ψαροπούλα κύλησε λίγα μέτρα, γέμισε … νερά και … ναυάγησε εκεί !

ΑΠΕΛΠΙΣΘΗΚΑΜΕ . Κι επειδή δεν ευκαιρούσαμε πλέον, αφού ο Λε έφευγε γιά την Γαλλία, ο Π κι ο Κ ξαναγύριζαν στα σκληρά θρανία του Πολυτεχνείου κι εγώ στρατεύτηκα, αποφασίσαμε να παραχωρήσουμε το … ναυάγιο εκείνο στην ομάδα, η οποία εξακολουθούσε να λειτουργεί μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας . Πέτυχαν να αναλάβει ο πολεμικός ναυσταθμος την επισκευή. Ρυμουλκήθηκε λοιπόν η ψαροπούλα στην Σαλαμίνα, όπου μάλιστα το σκάφος εφοδιάσθηκε και με μηχανή.

ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ, στις γιορτές των Χριστουγέννων του ίδιου χρόνου, ήμουν στην Αθήνα με 48ωρη άδεια και πήγαμε με τον Κ στον τότε Βασιλικό Ναυτικό ΄Ομιλο Ελλάδος ( στο Τουρκολίμανο ) γιά ένα καφέ . Σε μία στιγμή, ο Κουτσουδάκης στήλωσε τα μάτια στο πέλαγος κι είπε ξαφνιασμένα : -Το καϊκι . Κύττα, το καϊκι μας … ΗΤΑΝ όντως η ψαροπούλα μας, επισκευασμένη και με μηχανή. Μερικά παιδιά της ομάδος την οδηγούσαν από την Σαλαμίνα στο Φάληρο . Είδαμε το σκάφος να κυλάει ήρεμα και δυνατά – « στο κύμα πετάει, βαρκούλα λαφριά » ! Στην κουβέρτα του ξεχωρίσαμε τις σιλουέττες των παιδιών μας και πίσω στο τιμόνι καθόταν ο ενωμοτάρχης Ν.Η. Πιό πίσω άφηνε λεπτή, λευκή κυματιστή γραμμή. Καμαρώσαμε με συγκίνηση και τους ακολουθήσαμε με τα μάτια έως ότου χάθηκαν προς την ΟΥΛΕΝ και τον Ξηροτάγαρο.

ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΨΑΡΟΠΟΥΛΑ ξανάδαμε. ΄Οπως μάθαμε μετρά από χρόνια, γρήγορα ξαναβούλιαξε, αυτή την φορά στα ρηχά, μέσα στο Πασαλιμάνι . ΄Ηταν εξ αρχής εντελώς σάπια τα μαδέρια της … Και τώρα λέει, κάποιος τρωγλοδύτης κοιμόταν μέσα στο μισοβουλιαγμένο σάπιο σκαρί . ΄Επειτα χάθηκε κι ο τρωγλοδύτης . Λίγα ξύλα περίσσεψαν κι ένας … παχυλός λογαριασμός στην … οικονομική εφορία, η οποία δέκα και πλέον χρόνια μετά εμφανίσθηκε ξαφνικά γιά να εισπράξει από τον … Λε (αυτόν διάλεξε ! ) αναδρομικά και με πρόστιμα, φόρο πολυτελείας γιά το … κόττερο !

Διήγηση Νίκου Μεταξά το 1989. Το 2006 το εγγόνι του έγινε Λυκόπουλο της 3ης .

Ο στόλος της 3ης αυξήθηκε κι άλλο, με την οκτάκωπη “Αργώ”, δύο άλλους κομήτες και την “Γλαύκη ΙΙ”, μιά πιλοτίνα 8,5 τόννων. Η “Αργώ” κατασκευάστηκε από την 3η με λεφτά που συγκεντρώθηκαν από εκδηλώσεις. Τους δύο άλλους κομήτες μας τους χάρισε ο ΒΝΟΕ όταν έπαψαν να αποτελούν ολυμπιακή κλάση. Οι Γιάννης Λάπας, Κώστας Λυμπερόπουλος και Μάκης Τορόσης τους χρησιμοποιούν σχεδόν καθημερινά γιά ιστιοπλοΐα. Το Λιμενικό μας είχε χαρίσει μιά ψαράδικη υδραίικη με μηχανή 7 ίππων, επειδή όμως ήταν ακατάλληλη γιά την ομάδα, βάλαμε την μηχανή της στο “Κύμα”. Την μετατροπή, όπως και άλλες δουλειές, μας έκανε ο Σώζων, ναυτομαραγκός και φύλακας του διπλανού όμιλου. Ο Μάκης Τορόσης με επιστολή ζήτησε σκάφος από διάφορες υπηρεσίες. Ανταποκρίθηκε η πλοηγική υπηρεσία και μας παραχώρησε την πιλοτίνα “Γλαύκη ΙΙ”, χωρίς μηχανή. Την ρυμουλκήσαμε με το “Κύμα” από τον Πειραιά οι Γιάννης Γριποννησιώτης, Βαγγέλης Δελήγιαννης και Αλέξης Πολίτης. ( Διήγηση 1995 Μ.Τορόση.)

Το 1960 οργανώσαμε έκθεση Μακετών πλοίων, που κατασκεύασαν τα παιδιά της Ομάδας.

Δευτέρα 10 Απριλίου 1961 Τριήμερη στο Νεώσοικο υπό τον Β.Ο. Μ.Τορόση. Σ’ αυτή την εκδρομή έλαβε μέρος μόνο το Σ.Τ. και πρόσκοποι Β΄ τάξεως. Παρόντες : 10 Κυριακή 18 Οκτωβρίου 1964 : Κανονική συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Βγήκαν για κωπηλασία οι 3 δίκωπες. Σάββατο 16 Οκτωβρίου 1965: Πήραμε τις βάρκες απ’το Ναύσταθμο. Πλήρωμα οι Α.Ο. Ι. Ζερβουδάκης, ο πρώην ανιχνευτής Ι. Τσάμης, ο ανιχνευτής Σ. Καπετανάκης, ο ενωμοτάρχης Ραπίδης και ο ναυτοπρόσκοπος Μ. Αθανασίου. Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 1966: Συγκέντρωση στο Νεώσοικο. Παρέλαβε το Βασιλικό Ναυτικό την οκτάκωπη στις 7 μ.μ. για να την επιδιορθώσει.

ΔΕΥΤΕΡΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΝΕΩΣΟΙΚΟ, το 1969

Δικτατορία Παπαδόπουλου. Η Ομάδα διατάσσεται να εγκαταλείψει τον Νεώσοικο . Αιτία, τα έργα για την "οριστική" διαρρύθμιση της παραλίας. Οι βάρκες για ένα διάστημα παραμένουν στην αυλή της οικίας Μιχαηλίδη επί της οδού Μιχαλακοπούλου, κατόπιν φυλάγονται, μαζί με τις σκηνές

και το κατασκηνωτικό υλικό σε    νοικιαζόμενη αποθήκη στις Τζιτζιφιές (Δημοσθένους  και  Αχιλλέως, Καλλιθέα).  Οι βάρκες έμειναν  αχρησιμοποίητες  στις Τζιτζιφιές έως τέλη 1979  που αφήσαμε την αποθήκη επειδή το ταμείο δεν επαρκούσε    για το νοίκι.  Το χρησιμοποιήσιμο υλικό αποθηκεύτηκε  σ' ένα δωματιάκι στην Ερμιόνη, ήταν αδύνατο να  μετακινηθούν οι βάρκες, ξερομάχησαν, ό,τι κι άν έπιανες σου έμενε στο χέρι. Μεταξύ αυτών που πετάχτηκαν ήταν και το παλιό  καρότσι  ανέλκυσης  ...

Μετά τον διωγμό μας από τον Νεώσοικο, φιλοξενηθήκαμε στον Ναυτικό όμιλο Βούλας, στην Μαρίνα Αλίμου ( όπου μας έκλεψαν το κατάρτι της οκτάκωπης «Αργώ» ) και στον Ναυτικό ΄Ομιλο Τζιτζιφιών Καλλιθέας, στο Δέλτα. Χρησιμοποιήσαμε κατά καιρούς την «Γλαύκη ΙΙ » με συνήθη κυβερνήτη τον Μάκη Τορόση, λίγο την “Αργώ” ( το 1976 ρυμουλκήθηκε απ' την «Γλαύκη ΙΙ » στην Ερμιόνη) και πάρα πολύ την Εξάκωπη ΣΕΠ 6. Μέχρι και την Ερμιόνη 1979, την φορτώναμε στο τεράστιο φορτηγό του κου Μερτύρη μαζί με το υλικό.

24/11/79: Παλιοί βαθμοφόροι και 2 από κάθε ενωμοτία ξεχώρισαν τι θα κρατηθεί από το υλικό - ναυτικό και κατασκηνωτικό - που βρίσκεται στην αποθήκη του Συστήματος στις Τζιτζιφιές και τι θα πεταχτεί σαν μη χρησιμοποιούμενο. Πήγαμε τον τελευταίο επιζώντα “Κομήτη” (αγωνιστικό ιστιοπλοϊκό) μαζί με τα 3 άλμπουρα που υπήρχαν, στην αυλή του παλαιού Αρχηγού της 3ης Ο.Α.Ν. Τζέραλντ Τέρνερ στο Καλαμάκι. Το 1980 έγινε με την εξάκωπη η διαδρομή Βούλα-Ερμιόνη, πρώτη φορά μετά την απώλεια του Νεώσοικου με τα πανιά (σε 12 μόνο ώρες) με Κυβερνήτη τον Α/Κ Κώστα Παρετζόγλου. Γύρισε με το φορτηγό. Την «Γλαύκη ΙΙ » την χαρίσαμε στην Εφορεία Ν/Π Γ.Ε. Την “Αργώ” την δώσαμε στη 10η Ν/Π για το συμβολικό ποσό των 30.000 Δραχμών. Τέλος την εξάκωπη που μας είχε δώσει το ΣΕΠ, την παραδώσαμε μαζί με νάυλον φλόκους, ΜΑΤΣΑ τέλεια, ανοξείδωτα κλειδιά, μαντάρια α π ί θ α ν α, άψογο κάλυμμα σκάφους, άγκυρα DANFORTH, κλπ που είχαμε αγοράσει εμείς. Χαρίστηκε στην ομάδα της Χαλκίδας κατόπιν οδηγιών της Γεν. Εφορείας.

ΔΕΚΑΚΩΠΗ «ΜΑΡΚΟΣ ΜΙΝΔΛΕΡ»

Στις 8/3/81 πήραμε από τον Νεώσοικο των Ναυτοπροσκόπων στο Πασαλιμάνι το σκάφος “Μάρκος Μίνδλερ”, νηολόγιο ΣΕΠ 3, πληρώνοντας στο ΣΕΠ την αξία του, 100.000 Δρχ. Δεν έχει πανιά και οι σκαλμοδόχες του είναι στενές για κανονικούς σκαρμούς, εξάλλου δεν έχει δικά του κουπιά. Με παλιά κουπιά της 3ης και την μικρή Seagull τον πήγαμε μέχρι τον Ναυτικο Ομιλο Τζιτζιφιών Καλλιθέας ( το "Δέλτα", όπου ελλιμενίζεται μέχρι το 2002 ). Τον πήγαν οι : παλιός Α/Ο Μάκης Τορόσης, Α/Ο Στέφος Αλευράς, Υ/Ο Αγγελος Μελέγκοβιτς, Β/Ο Γιάννης Μαρκιανός, Υ/Δ Ζάκης ΝτεΠιάν, Ε/Δ Αλέξανδρος Μελάς, Υ/Α Νίκος Σιδέρης, Υ/Δ Διομήδης Σπινέλλης και Υ/Π Γιώργος Τριανταφύλλου. Μέχρι τις 12/4/81 που έγινε η πρώτη κανονική κωπηλασία, χρειάστηκε πολλή δουλειά. Ο Υ/Ο Αγγελος Μελέγκοβιτς τοποθέτησε μόνος του τις καινούργιες σκαλμοδόχες. Εφτιαξε τα κουπιά λεπταίνοντας και κονταίνοντας με το χέρι κάτι τερατώδη παλιά κουπιά - μερικά ήταν 4 μέτρα - με την βοήθεια των Μ. Τορόση, Στέφου Αλευρά, Γ. Μαρκιανού, του Β/Ο Βασίλη Δικαιούλια, των ΄Αγγελου Καλο-γερά, Κων. Γκόφα, Γιάννη Σκρίκα, Κωνσταντίνου Δικαιούλια και άλλων. Τρίφτηκαν, λαδώθηκαν και λουστραρίστηκαν τα κουπιά και όλα τα ξύλα της Δεκάκωπης και θυμίζει έπιπλο. Η πρώτη ιστιοπλοία με δανεικά πανιά έγινε 18 και 19/4/81. Χρειάστηκε προετοιμασία ...7 ωρών! Με ΝΔ άνεμο 5 μπωφόρ φτάσαμε σε 2 ώρες στον όρμο Πέρασης Σαλαμίνας με μεγίστη και φλόκο. Στον γυρισμό σηκώσαμε και τα τρία πανιά λόγω ασθενέστερου ανέμου και επιστρέψαμε σε 3 ώρες στο Δέλτα: M. Toρόσης, Αγγ. Μελέγκοβιτς, Ζ.. ΝτεΠιάν, Κ. Στρατηγόπουλος. Η δεύτερη ιστιοπλοία: 2/5/81 Α/Σ Παύλος Αλευράς, παλιός Α/Ο Μάκης Τορόσης, Α/Ο Στέφος Αλευράς, Β/Α Αλέξης Παρασκευαίδης, Ν. Ζαβιτσιάνος, Ν.Γιαννουλόπουλος, Ν. Σιδέρης, Α. Μεταξάς και Γ. Τριανταφύλλου. Ολοι μουσκέψαμε με δυνατό αέρα και μεγάλα κύματα και είμαστε πανευτυχείς. Μέχρι την πρώτη Πλωτή Κατασκήνωση (1981) εκπαιδευτήκαμε στην Δεκάκωπη με τρεις φορές κωπηλασία, τρεις ιστιοπλοία και δύο ναυτικές εκδρομές με διανυκτέρευση στα νησιά του Σαρωνικού.

Από τα παληά χρόνια η 3η  πραγματοποιούσε τις θερινές κατασκηνώσεις με τα δικά της πλωτά μέσα,όποτε ήταν εφικτό.  Κι' αυτό   ήταν ένα καθοριστικό στοιχείο για την ακτίνα μέσα στην οποία η   ομάδα θα  αναζητούσε τον χώρο της καλοκαιριάτικης κατασκηνώσεως.     Πρόκειται για συνήθεια που διατηρήθηκε δια μέσου των   δεκαετιών έως και τώρα, οπότε η θερινή κατασκήνωση στην Ερμιόνη   συνδυάζεται με την λεγόμενη  πλωτή  κατασκήνωση που πραγματοποιείται   με την περίφημη  δεκάκωπη , από νησί σε νησί μέσα στον Σαρωνικό...         

Θυμάμαι ότι όταν ο γιός μας Αλέξανδρος που πέρασε κι' αυτός από τις τάξεις της 3ης, ήταν φρέσκος μικρούλης ναυτοπρόσκοπος το 1981, εντάχθηκε στο πλήρωμα της οκτάκωπης για την ΠΛΩΤΗ κατασκήνωση. Κάποιο μεσημέρι με ένα κακό καιρό, και πάντως πολύ δυνατό αέρα επρόκειτο να αποπλεύσουν. Φυσικό ήταν ότι οι γονείς, έστω και αν ο ένας τους είχε βιώσει την ομάδα, ανησυχούσαν, αλλά ποιός να μιλήση!... Θυμάμαι λοιπόν ότι ρώτησα την γυναίκα μου που πήγε τον μικρό στο Φάληρο να μου πει πως πήγαν τα πράγματα.

_Τι νάτανε,   μου αποκρίθηκε.  Φθάνοντας στο Δέλτα ρώτησα ποιό ήταν το σκάφος και μου έδειξαν ένα .... βαρκάκι !  -Αυτό   είναι ; ρώτησα.  -Αυτό, μου είπαν ...  Γύρισα, είδα τον    καιρό, και δεν είπα τίποτα.  Τέτοια ώρα τέτοια λόγια!    Εκείνη την στιγμή έφθασε και ένα μεγαλύτερο παιδί πάνω σε ποδήλατο, με  στολή.  Το ποδήλατο .... δεν     σταμάτησε και βρέθηκε στην θάλασσα μαζί με τον αναβάτη του !  Ρώτησα  ποιός ήταν, και μου απάντησαν πως ήταν ο  αρχηγός της εκδρομής και καπετάνιος   της βάρκας !     

Διήγηση Νίκου Μεταξά το 1989

Η δεκάκωπη δείχνει μικρή στα μάτια των γονιών και όταν την φορτώνεις εφόδια και ναυτοπροσκόπους. ΄Οταν δοκιμάζεις δε να βολευτείς γιά να κοιμηθείς, γίνεται καρυδότσουφλο. ΄Ομως όταν θέλεις να την τραβήξεις έξω απ’ την θάλασσα, να την βάψεις και ιδίως να την γυαλοχαρτίσεις, γίνεται μεγαλύτερη κι απ’ τον Τιτανικό! ΄Οπως έλεγε κι ένας αθυρόστομος καπετάνιος “ -΄Οσο την τρίβεις, τόσο μεγαλώνει...” Ο ποδηλάτης της ιστορίας είναι ο ΄Αγγελος Μελέγκοβιτς. Μαζί με τον δάσκαλο όλων μας, Μάκη Τορόση, οι καλύτεροι κυβερνήτες της 3ης των τριάντα τελευταίων χρόνων. Ο ΄Αγγελος, ή Μαρίδας, χαρακτηρίζεται από γαλήνη και ψυχραιμία κατά την ιστιοπλοΐα:

- ΄Αγγελε,    σπηλιάδα!                      -  ΄Ενδον  όλοι.   
- ΄Αγγελε,   σκίστηκε  η μεγίστη !      - Κατεβάστε την να την μπαλώσουμε.   
- ΄Αγγελε,   αγέλη καρχαριών!          - Βεβαιωθείτε πως δεν είναι δελφίνια, και τα χέρια μέσα...

Πλωτή 1982 : Αθήνα - Ερμιόνη σε 8 ΩΡΕΣ !!!!! non stop (καταλαβαίνετε αέρας). Φυσικά με τέτοιο καιρό δεν παραλείψαμε να καθιερώσουμε ένα νέο θαλάσσιο σπόρ: το “MARKO SKI...”.

Το καλοκαίρι 1994 καθαρίστηκε και διαμορφώθηκε ο χώρος στο ΝΟΤΚ (Δέλτα) που φυλάγεται το ναυτικό μας υλικό και τοποθετήθηκε νέο κοντέϊνερ, με την φροντίδα του Αρχηγού Συστήματος Dac (είναι παιδίατρος) Νώντα Καρβέλη.

Την ΄Ανοιξη 1997 συντηρήθηκε πολύ προσεκτικά η δεκάκωπη με την φροντίδα του Αρχηγού Συστήματος, Κωνσταντίνου Δικαιούλια.

ΤΡΙΤΟΣ ΔΙΩΓΜΟΣ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΔΕΛΤΑ, το 2002

Τέλη 2002 εξοριστήκαμε γι’ άλλη μιά φορά, γιά την νέα … οριστική διαμόρφωση της παραλίας, εν όψει των Ολυμπιακών Αγώνων 2004. Μας υποσχέθηκαν επισήμως – υπάρχει και στην Εφημερίδα της Κυβερνήσεως – ότι αμέσως μετά τους Αγώνες όλοι οι ΄Ομιλοι, Σύλλογοι και Ναυτοπρόσκοποι θα επιστρέψουν σε βελτιωμένους χώρους . Η δεκάκωπη βγήκε δίπλα στο κτίριο του ΝΟΤΚ και μετά παρέμεινε στην Ερμιόνη . Επί δύο χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς του Αύγουστου 2004, μας υπόσχονται τον νέο Νεώσοικο στο Δέλτα .

΄Εως τον  Δεκέμβριο 2006  τα «Ολυμπιακά Ακίνητα» δεν  έχουν παραδώσει  ακόμα τα κλειδιά  στο Σώμα  Προσκόπων  … 

Αλλά έχουμε ξεπεράσει τόσες φουρτούνες στα 93 μας χρόνια, που αντιμετωπίζουμε το μέλλον με αισιοδοξία.

Μελετάμε την σκοπιμότητα νέου τύπου σκαφών γιά τα παιδιά, κατάλληλων γιά τον μειωμένο χρόνο τους . Σκεφτείτε ότι οι παππούδες τους έβγαιναν με τις βάρκες καθημερινά !