Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων του "Ορειβατική στο Σμόλικα, 27-30/12/2007"

Από Wikitriti
Πήδηση στην πλοήγηση Πήδηση στην αναζήτηση
 
(4 ενδιάμεσες εκδόσεις από ένα χρήστη δεν εμφανίζονται)
Γραμμή 1: Γραμμή 1:
 +
[[Αρχείο:2007 Smolikas oreibatikh-fotografia katafugiou.jpg|μικρογραφία|δεξιά|Φωτογραφία καταφυγίου]]
 +
 
==Πρόγραμμα==
 
==Πρόγραμμα==
 
=== Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου ===
 
=== Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου ===
Γραμμή 24: Γραμμή 26:
  
 
==Ημερολόγιο==
 
==Ημερολόγιο==
−
Ως είθισται, έτσι και φέτος η 3η Ο.Α.Ν. πραγματοποίησε την ορειβατική της και το βουνό που μας φιλοξένησε ήταν –γιά πρώτη φορά– ο Σμόλικας [σημειωτέον : το 2ο υψηλότερο ελληνικό βουνό, στα 2.637m].   
+
Ως είθισται, έτσι και εφέτος η 3η Ο.Α.Ν. πραγματοποίησε την ορειβατική της και το βουνό που μας φιλοξένησε ήταν –γιά πρώτη φορά– ο Σμόλικας [σημειωτέον : το 2ο υψηλότερο ελληνικό βουνό, στα 2.637m].   
 +
 
 +
Την Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007 (ώρα 03.00...) ξεκινήσαμε από τη λέσχη, 25 τριτομαδίτες. Το ταξείδι περιελάμβανε πολλή μουσική εκ μέρους του οδηγού (συνεχώς κλαρίνα - κάποια σχέση πρέπει να είχε μ'αυτό κι η ηπειρώτικη καταγωγή του!). Μετά από στάση στην Κόνιτσα, όπου συμπληρώθηκε το πλήρωμα με δύο ακόμη, τον Αντώνη και την Κατερίνα, καταλήξαμε στο χωριό Παλιοσέλι, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία προς το καταφύγιο (στα 1.750m). Κάτι λιγότερο από τρεις ώρες αργότερα και μετά από ιδιαίτερα χαλαρή πορεία φτάσαμε στο καταφύγιο. Χιόνι –ευτυχώς– υπήρχε και μάλιστα πολύ. Το καταφύγιο (εν λειτουργία απ’ το 2004· γι' αυτό, βλ. γενικά : www.smolikas.com), όταν φτάσαμε, ήταν στους 0˚C. Την πορεία διαδέχθηκε καθυστερημένα (κατά τις 20.00) το μεσημεριανο-βραδινό γεύμα (μακαρόνια με κιμά), μαγειρεμένο από τον καταφυγιάρχη (Χρήστο).  Γενικά, επικρατούσε ένα κάποιο κλίμα κούρασης, αλλά την όλη αυτή κατάσταση επέτεινε ο καταφυγιάρχης : έκανε κρύο, αφού δεν λειτουργούσε το τζάκι και μία μόλις σόμπα έκαιγε (ελάχιστα) ξύλα για 27+1 μόλις άτομα· και το ρεύμα της γεννήτριας, όμως, τέσσερις ώρες μετά από συνεχή λειτουργία (το) έπαυσε, με αποτέλεσμα με μία λάμπα θυέλλης, μεσ’ στο κρυό (φτάσαμε ως τους 8˚C, νομίζω, κι όχι παραπάνω...), και χωρίς φως ή δυνατότητα γιά βράσιμο τσαγιού κ.ά. Ήταν δε κι η πρώτη φορά, που καταφύγιο που μας φιλοξενεί δεν είχε τουαλέττα σε λειτουργία κι αναγκαζόμασταν να βγαίνουμε έξω στο κρύο (αρκετά τραυματική η εμπειρεία...). 
  
−
Την Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007 (ώρα 03.00...) ξεκινήσαμε από τη λέσχη, 25 τριτομαδίτες. Το ταξείδι περιελάμβανε πολλή μουσική εκ μέρους του οδηγού (συνεχώς κλαρίνα - κάποια σχέση πρέπει να είχε μ'αυτό κι η ηπειρώτικη καταγωγή του!). Μετά από στάση στην Κόνιτσα, όπου συμπληρώθηκε το πλήρωμα με δύο ακόμη, τον Αντώνη και την Κατερίνα, καταλήξαμε στο χωριό Παλιοσέλι, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία προς το καταφύγιο (στα 1.750m). Κάτι λιγότερο από τρεις ώρες αργότερα και μετά από ιδιαίτερα χαλαρή πορεία φτάσαμε στο καταφύγιο. Χιόνι –ευτυχώς– υπήρχε και μάλιστα πολύ. Το καταφύγιο (εν λειτουργία απ’ το 2004· γι' αυτό, βλ. γενικά : www.smolikas.com), όταν φτάσαμε, ήταν στους 0˚C. Την πορεία διαδέχθηκε καθυστερημένα (κατά τις 20.00) το μεσημεριανο-βραδινό γεύμα (μακαρόνια με κιμά), μαγειρεμένο από τον καταφυγιάρχη (Χρήστο).  Γενικά, επικρατούσε ένα κάποιο κλίμα κούρασης, αλλά την όλη αυτή κατάσταση επέτεινε ο καταφυγιάρχης : έκανε κρύο, αφού δεν λειτουργούσε το τζάκι και μία μόλις σόμπα έκαιγε (ελάχιστα) ξύλα για 27+1 μόλις άτομα· και το ρεύμα της γεννήτριας, όμως, τέσσερις ώρες μετά από συνεχή λειτουργία (το) έπαυσε, με αποτέλεσμα με μία λάμπα θυέλλης, μεσ’ στο κρυό (φτάσαμε ως τους 8˚C, νομίζω, κι όχι παραπάνω...), και χωρίς φως ή δυνατότητα γιά βράσιμο τσαγιού κ.ά. Ήταν δε κι η πρώτη φορά, που καταφύγιο που μας φιλοξενεί δεν είχε τουαλέτα σε λειτουργία κι αναγκαζόμασταν να βγαίνουμε έξω στο κρύο (αρκετά τραυματική η εμπειρεία...).  
+
Την επομένη, Παρασκευή 28 Δεκέμβρη, ξυπνήσαμε κατά τις 07.00, αν θυμάμαι καλά [γενικώς τα εγερτήρια ήταν πολύ νωρίς το πρωί, κάθε μέρα – ο Δημήτρης δεν αστειευόταν], και ξεκινήσαμε κατά τις 09.00+ γιά την κορυφή του Σμόλικα (τον Σμόλικα). Εκ των 27 συμμετεχόντων στην ορειβατική, οι 18 (ή 19) πάτησαν …όχι την κορυφή αλλά το –παγωμένο– έδαφος γύρω από την –παγωμένη– Δρακόλιμνη. Η αλήθεια είναι, ότι κάναμε τόσες στάσεις και ο ρυθμός μας γενικά ήταν τόσο αργός που, παρ’όλον ότι το πιθανώτερον οι περισσότεροι να κατορθώναμε να πατήσουμε την κορυφή, πέρασε η ώρα –εις βάρος μας– και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε πίσω, όσο ήταν μέρα. Εφέτος, κανείς δεν «έπεσε» σε καμμία παγωμένη λίμνη. Στο καταφύγιο, πλέον, τα αναμενόμενα : φαϊ απ’ τον καταφυγιάρχη (κοτόπουλο μπούτι και σαλάτα) [αλλά και γλυκάκι (της Κλειούς) από την Ελβετία, γιά τα γενέθλια του Δημήτρη Τσέγκα, Α.Κ.Α. και Αρχηγού της εκδρομής], κάποια παιχνίδια (μαφιόζος, παντομίμα), συζητήσεις και πολύ κρύο. Ήταν πιά σαφές : ο καταφυγιάς τσιγκουνευόταν την ξυλεία. Κάποιοι, λοιπόν, τον απασχόλησαν λίγο με συζητήσεις περί την ορειβατική παιδεία στην Ελλάδα, γιά να μπορέσουν άλλοι να βάλουν κανα ξύλο παραπάνω στη σόμπα ή να πάρουν στα κλεφτά λίγο τσίπουρο, γιά να ζεστανούμε τα κοκκαλάκια μας.
  
−
Την επομένη, Παρασκευή 28 Δεκέμβρη, ξυπνήσαμε κατά τις 07.00, αν θυμάμαι καλά [γενικώς τα εγερτήρια ήταν πολύ νωρίς το πρωί, κάθε μέρα – ο Δημήτρης δεν αστειευόταν], και ξεκινήσαμε κατά τις 09.00+ γιά την κορυφή του Σμόλικα (τον Σμόλικα). Εκ των 27 συμμετεχόντων στην ορειβατική, οι 18 (ή 19) πάτησαν …όχι την κορυφή αλλά το –παγωμένο– έδαφος γύρω από την –παγωμένη– Δρακόλιμνη. Η αλήθεια είναι, ότι κάναμε τόσες στάσεις και ο ρυθμός μας γενικά ήταν τόσο αργός που, παρ’όλον ότι το πιθανώτερον οι περισσότεροι να κατορθώναμε να πατήσουμε την κορυφή, πέρασε η ώρα –εις βάρος μας– και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε πίσω, όσο ήταν μέρα. Εφέτος, κανείς δεν «έπεσε» σε καμμία παγωμένη λίμνη. Στο καταφύγιο, πλέον, τα αναμενόμενα : φαϊ απ’ τον καταφυγιάρχη (κοτόπουλο μπούτι και σαλάτα)[αλλά και γλυκάκι (της Κλειούς) από την Ελβετία, γιά τα γενέθλια του Δημήτρη Τσέγκα, Α.Κ.Α. και Αρχηγού της εκδρομής], κάποια παιχνίδια (μαφιόζος, παντομίμα), συζητήσεις και πολύ κρύο. Ήταν πιά σαφές : ο καταφυγιάς τσιγκουνευόταν την ξυλεία. Κάποιοι, λοιπόν, τον απασχόλησαν λίγο με συζητήσεις περί την ορειβατική παιδεία στην Ελλάδα, για να μπορέσουν άλλοι να βάλουν κανα ξύλο παραπάνω στη σόμπα ή να πάρουν στα κλεφτά λίγο τσίπουρο, για να ζεστανούμε τα κοκκαλάκια μας.
+
Την επομένη, Σάββατο 29 Δεκέμβρη, πάλι ξυπνήσαμε με την αυγή. Τακτοποιήσαμε το καταφύγιο· το κατά δύναμιν, όμως, καθ’όσον ο καταφυγιάρχης επέβλεπε –με κάποια ελαφρά καχυποψία– κάθε μας κίνηση. Τον χαιρετήσαμε, πάντως, πολύ ευγενικά –όπως κι αυτός– και βγάλαμε την καθιερωμένη αναμνηστική μας φωτογραφία. Κατά την διάρκεια της –2ωρης, τελικά, για τους πολλούς, και πάρα πολύ χαλαρής– κατάβασής μας, παρουσίασε δείγματα ασθένειας-εξάντλησης η Ισμήνη [η μικρότερη συμμετέχουσα στην εκδρομή], η οποία κουβαλούσε και κάποια σκουπίδια, που μάς είχε φορτώσει ο καταφυγιάς. Τελικά, κάθε πρόβλημα ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα. Άλλοι, που δεν άντεχαν να περιμένουν, κατέβηκαν την πλαγιά μέσω koloski και έφτασαν στο Παλιοσέλι σε χρόνο dt. Οι περισσότεροι φτάσαμε αργότερα στο χωριό, όπου ήταν χαρά θεού και μάς περίμενε ο οδηγός του πούλμαν. Φύγαμε, λοιπόν, και πήγαμε στο "ζωολογικό πάρκο-εστιατόριο-ξενοδοχείο" Μπουραζάνι. Μάς περίμενε βασιλικό γεύμα (μοσχάρι με πατάτες κ.ά.) στο ιδιαίτερα περιποιημένο εστιατόριο. Στην συνέχεια, πήγαμε με το πούλμαν στην Μολυβδοσκέπαστο, μία  ιδιαίτερα ωραία και χαρακτηριστική –ιστορική– μονή της περιοχής. Απ’ όπου, γιά να χωνέψουμε και να μη ξεχνιόμαστε [ότι είμαστε σε Ορειβατική], πήγαμε στο χωριό (Μολυβδοσκέπαστο). Σ’αυτό, απείχαμε μόλις 30m από τα αλβανικά σύνορα. Το τριγυρίσαμε λίγο και συζητήσαμε με τους φαντάρους του συνοριακού φυλακίου (που φαίνονταν να βαριούνται λιγάκι εκεί, καθώς πρόκειται γιά χωριό κατοικούμενο από 15 μόλις υπερήλικες). Κόντευε να νυχτώσει και το λεωφορείο μας μάς πήγε στο Αηδονοχώρι. Εκεί, εγκατασταθήκαμε στο –εκτός λειτουργίας, πλέον, μα ανακαινισμένο– δημοτικό σχολείο. Ήπιαμε καφέ-χαμομήλι κ.ο.κ. στο γραφικό καφενεδάκι του χωριού. Ας σημειωθεί, ότι ο καταστηματάρχης ήταν ξυλογλύπτης και θαυμάσαμε κάποια έργα του. Ο δε οδηγός του λεωφορείου, εν όσω λάμβαναν χώρα παιχνίδια (μαφιόζος), έκανε το μαγικό του, και μάς απέδειξε τις γνώσεις του περί τους κόμπους. Ύστερα, φάγαμε σ’ ένα πολύ κοντινό ταβερνάκι λουκάνικα. Το βραδάκι, στο σχολείο πιά, έκανε (πάρα) πολύ κρύο. Παίζαμε trivial pursuit και ο Πάρις κατάφερε να μάς αποδείξει, ότι αν βλέπει κανείς ταινίες του James Bond, μπορεί ν’ απαντήσει σχεδόν σε κάθε  ερώτηση.
  
−
Την επομένη, Σάββατο 29 Δεκέμβρη, πάλι ξυπνήσαμε με την αυγή. Τακτοποιήσαμε το καταφύγιο· το κατά δύναμιν, όμως, καθ’όσον ο καταφυγιάρχης επέβλεπε –με κάποια ελαφρά καχυποψία– κάθε μας κίνηση. Τον χαιρετήσαμε, πάντως, πολύ ευγενικά –όπως κι αυτός– και βγάλαμε την καθιερωμένη αναμνηστική μας φωτογραφία. Κατά την διάρκεια της –2ωρης, τελικά, για τους πολλούς, και πάρα πολύ χαλαρής– κατάβασής μας, παρουσίασε δείγματα ασθένειας-εξάντλησης η Ισμήνη [η μικρότερη συμμετέχουσα στην εκδρομή], η οποία κουβαλούσε και κάποια σκουπίδια, που μάς είχε φορτώσει ο καταφυγιάς. Τελικά, κάθε πρόβλημα ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα. Άλλοι, που δεν άντεχαν να περιμένουν, κατέβηκαν την πλαγιά μέσω koloski και έφτασαν στο Παλιοσέλι σε χρόνο dt. Οι περισσότεροι φτάσαμε αργότερα στο χωριό, όπου ήταν χαρά θεού και μάς περίμενε ο οδηγός του πούλμαν. Φύγαμε, λοιπόν, και πήγαμε στο "ζωολογικό πάρκο" Μπουραζάνι. Μάς περίμενε βασιλικό γεύμα (μοσχάρι με πατάτες κ.ά.) σε ιδιαίτερα περιποιημένο εστιατόριο. Στην συνέχεια, πήγαμε με το πούλμαν στην Μολυβδοσκέπαστο, μία  ιδιαίτερα ωραία και χαρακτηριστική –ιστορική– μονή της περιοχής. Απ’ όπου, γιά να χωνέψουμε και να μη ξεχνιόμαστε [ότι είμαστε σε Ορειβατική], πήγαμε στο χωριό (Μολυβδοσκέπαστο). Σ’αυτό, απείχαμε μόλις 30m από τα αλβανικά σύνορα. Εκεί, το γυρίσαμε λίγο και συζητήσαμε με τους φαντάρους του συνοριακού φυλακίου (που φαίνονταν να βαριούνται λίγο εκεί, αφού πρόκειται γιά χωριό κατοικούμενο από 15 μόλις υπερήλικες). Κόντευε να νυχτώσει και το λεωφορείο μας μάς πήγε στο Αηδονοχώρι. Εκεί, εγκατασταθήκαμε στο –εκτός λειτουργίας, πλέον, μα ανακαινισμένο– σχολείο. Ήπιαμε καφέ-χαμομήλι κ.ο.κ. στο γραφικό καφενεδάκι του χωριού. Ας σημειωθεί, ότι ο καταστηματάρχης ήταν ξυλογλύπτης και θαυμάσαμε κάποια έργα του. Ο δε οδηγός του λεωφορείου, εν όσω λάμβαναν χώρα παιχνίδια (μαφιόζος), έκανε το μαγικό του, και μας απέδειξε τις γνώσεις του περί τους κόμπους. Ύστερα, φάγαμε σ’ ένα πολύ κοντινό ταβερνάκι λουκάνικα. Το βραδάκι, στο σχολείο πιά, έκανε (πάρα) πολύ κρύο. Παίζαμε trivial pursuit και ο Πάρις κατάφερε να μας αποδείξει, ότι αν βλέπει κανείς ταινίες του James Bond, μπορεί ν’ απαντήσει σε κάθε σχεδόν ερώτηση.
+
Την πολύ κρύα νύχτα διαδέχθηκε ένα ξύπνημα κατά τις 06.00, την Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αφού τακτοποιήσαμε τον χώρο και κάτσαμε λίγο να ζεσταθούμε στο –ήδη ανοικτό!– καφενείο, φύγαμε με το πούλμαν. Ο οδηγός του έκανε πολλές στάσεις, πλέον, και απεδείχθη θεριακλής. Τα κλαρίνα διαδέχθηκαν τα λαΪκά. Κατά τις 14.00+ φτάσαμε στο Αιτωλικό, όπου δεν έκανε πιά καθόλου κρύο και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Εκεί, φάγαμε ψάρι και ήπιαμε ψαρόσουπα· και τούρτα, με το δικό μας μοναδικό τρόπο, γιά να τιμήσουμε τον Φίλιππο, που είχε γενέθλια. Φύγαμε, κάποτε, και φτάσαμε, κάποτε, μετά από αρκετές ώρες [και αρκετή, ομολογουμένως, φασαρία· βλ. μαφιόζο] στο πούλμαν, στην λέσχη μας. Εκεί, ήταν η ώρα του αποχωρισμού και της ανανέωσης του rendez-vous στην κοπή της πίττας (Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008).
  
−
Την πολύ κρύα νύχτα διαδέχθηκε ένα ξύπνημα κατά τις 06.00, την Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αφού τακτοποιήσαμε τον χώρο και κάτσαμε λίγο να ζεσταθούμε στο –ήδη ανοικτό!– καφενείο, φύγαμε με το πούλμαν. Ο οδηγός του έκανε πολλές στάσεις, πλέον, και απεδείχθη θεριακλής. Τα κλαρίνα διαδέχθηκαν τα λαΪκά. Κατά τις 14.00+ φτάσαμε στο Αιτωλικό, όπου δεν έκανε πιά καθόλου κρύο και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Εκεί, φάγαμε ψάρι και ήπιαμε ψαρόσουπα· και τούρτα, με το δικό μας μοναδικό τρόπο, για να τιμήσουμε τον Φίλιππο, που είχε γενέθλια. Φύγαμε, κάποτε, και φτάσαμε, κάποτε, μετά από αρκετές ώρες [και αρκετή, ομολογουμένως, φασαρία· βλ. μαφιόζο] στο πούλμαν, στην λέσχη μας. Εκεί, ήταν η ώρα του αποχωρισμού και της ανανέωσης του rendez-vous στην κοπή της πίττας (Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008).
+
Ν.Α.
  
 
==Συμμετέχοντες==
 
==Συμμετέχοντες==
Γραμμή 72: Γραμμή 76:
 
* [[Φίλιππος Παπαδημητρίου]]*
 
* [[Φίλιππος Παπαδημητρίου]]*
 
* [[Κατερίνα Αρβανίτη]]*
 
* [[Κατερίνα Αρβανίτη]]*
−
* [[Dominique Αρβανίτης]]*
+
* [[Ντομινίκ Αρβανίτης]]*
  
  

Τελευταία αναθεώρηση της 14:26, 15 Νοεμβρίου 2022

Φωτογραφία καταφυγίου

Πρόγραμμα

Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου

  • 3.00π.μ Αναχώρηση από την Λέσχη
  • 12.00μ.μ. Άφιξη στο χωριό Παλιοσέλι
  • 13.00μ.μ. Πορεία για καταφύγιο Σμόλικα
  • 15.00μ.μ. Άφιξη στο καταφύγιο

Παρασκευή 28 Δεκεμβρίου

Πορεία για την Δρακόλιμνη και για την κορυφή

Σάββατο 29 Δεκεμβρίου

  • 7.00π.μ. Αναχώρηση από καταφύγιο
  • 10.30π.μ. Αναχώρηση με το πούλμαν για το Μπουραζάνι
  • 13.00μ.μ. Φαγητό σε ταβέρνα στο Μπουραζάνι
  • 15.30μ.μ. Αναχώρηση από το Μπουραζάνι
  • 16.00μ.μ. Άφιξη στο χωριό Μολυβδοσκέπαστο
  • 17.00μ.μ. Αναχώρηση από το χωριό Μολυβδοσκέπαστο
  • 18.00μ.μ. Άφιξη στο χωριό Αηδονοχώρι

Κυριακή 30 Δεκεμβρίου

  • 8.00π.μ. Αναχώρηση από το Αηδονοχώρι
  • 13.30μ.μ. Στάση στο Αιτωλικό για φαγητό σε ταβέρνα
  • 18.30μ.μ Άφιξη στην Λέσχη

Ημερολόγιο

Ως είθισται, έτσι και εφέτος η 3η Ο.Α.Ν. πραγματοποίησε την ορειβατική της και το βουνό που μας φιλοξένησε ήταν –γιά πρώτη φορά– ο Σμόλικας [σημειωτέον : το 2ο υψηλότερο ελληνικό βουνό, στα 2.637m].

Την Πέμπτη 27 Δεκεμβρίου 2007 (ώρα 03.00...) ξεκινήσαμε από τη λέσχη, 25 τριτομαδίτες. Το ταξείδι περιελάμβανε πολλή μουσική εκ μέρους του οδηγού (συνεχώς κλαρίνα - κάποια σχέση πρέπει να είχε μ'αυτό κι η ηπειρώτικη καταγωγή του!). Μετά από στάση στην Κόνιτσα, όπου συμπληρώθηκε το πλήρωμα με δύο ακόμη, τον Αντώνη και την Κατερίνα, καταλήξαμε στο χωριό Παλιοσέλι, απ’ όπου ξεκίνησε η πορεία προς το καταφύγιο (στα 1.750m). Κάτι λιγότερο από τρεις ώρες αργότερα και μετά από ιδιαίτερα χαλαρή πορεία φτάσαμε στο καταφύγιο. Χιόνι –ευτυχώς– υπήρχε και μάλιστα πολύ. Το καταφύγιο (εν λειτουργία απ’ το 2004· γι' αυτό, βλ. γενικά : www.smolikas.com), όταν φτάσαμε, ήταν στους 0˚C. Την πορεία διαδέχθηκε καθυστερημένα (κατά τις 20.00) το μεσημεριανο-βραδινό γεύμα (μακαρόνια με κιμά), μαγειρεμένο από τον καταφυγιάρχη (Χρήστο). Γενικά, επικρατούσε ένα κάποιο κλίμα κούρασης, αλλά την όλη αυτή κατάσταση επέτεινε ο καταφυγιάρχης : έκανε κρύο, αφού δεν λειτουργούσε το τζάκι και μία μόλις σόμπα έκαιγε (ελάχιστα) ξύλα για 27+1 μόλις άτομα· και το ρεύμα της γεννήτριας, όμως, τέσσερις ώρες μετά από συνεχή λειτουργία (το) έπαυσε, με αποτέλεσμα με μία λάμπα θυέλλης, μεσ’ στο κρυό (φτάσαμε ως τους 8˚C, νομίζω, κι όχι παραπάνω...), και χωρίς φως ή δυνατότητα γιά βράσιμο τσαγιού κ.ά. Ήταν δε κι η πρώτη φορά, που καταφύγιο που μας φιλοξενεί δεν είχε τουαλέττα σε λειτουργία κι αναγκαζόμασταν να βγαίνουμε έξω στο κρύο (αρκετά τραυματική η εμπειρεία...).

Την επομένη, Παρασκευή 28 Δεκέμβρη, ξυπνήσαμε κατά τις 07.00, αν θυμάμαι καλά [γενικώς τα εγερτήρια ήταν πολύ νωρίς το πρωί, κάθε μέρα – ο Δημήτρης δεν αστειευόταν], και ξεκινήσαμε κατά τις 09.00+ γιά την κορυφή του Σμόλικα (τον Σμόλικα). Εκ των 27 συμμετεχόντων στην ορειβατική, οι 18 (ή 19) πάτησαν …όχι την κορυφή αλλά το –παγωμένο– έδαφος γύρω από την –παγωμένη– Δρακόλιμνη. Η αλήθεια είναι, ότι κάναμε τόσες στάσεις και ο ρυθμός μας γενικά ήταν τόσο αργός που, παρ’όλον ότι το πιθανώτερον οι περισσότεροι να κατορθώναμε να πατήσουμε την κορυφή, πέρασε η ώρα –εις βάρος μας– και αναγκαστήκαμε να επιστρέψουμε πίσω, όσο ήταν μέρα. Εφέτος, κανείς δεν «έπεσε» σε καμμία παγωμένη λίμνη. Στο καταφύγιο, πλέον, τα αναμενόμενα : φαϊ απ’ τον καταφυγιάρχη (κοτόπουλο μπούτι και σαλάτα) [αλλά και γλυκάκι (της Κλειούς) από την Ελβετία, γιά τα γενέθλια του Δημήτρη Τσέγκα, Α.Κ.Α. και Αρχηγού της εκδρομής], κάποια παιχνίδια (μαφιόζος, παντομίμα), συζητήσεις και πολύ κρύο. Ήταν πιά σαφές : ο καταφυγιάς τσιγκουνευόταν την ξυλεία. Κάποιοι, λοιπόν, τον απασχόλησαν λίγο με συζητήσεις περί την ορειβατική παιδεία στην Ελλάδα, γιά να μπορέσουν άλλοι να βάλουν κανα ξύλο παραπάνω στη σόμπα ή να πάρουν στα κλεφτά λίγο τσίπουρο, γιά να ζεστανούμε τα κοκκαλάκια μας.

Την επομένη, Σάββατο 29 Δεκέμβρη, πάλι ξυπνήσαμε με την αυγή. Τακτοποιήσαμε το καταφύγιο· το κατά δύναμιν, όμως, καθ’όσον ο καταφυγιάρχης επέβλεπε –με κάποια ελαφρά καχυποψία– κάθε μας κίνηση. Τον χαιρετήσαμε, πάντως, πολύ ευγενικά –όπως κι αυτός– και βγάλαμε την καθιερωμένη αναμνηστική μας φωτογραφία. Κατά την διάρκεια της –2ωρης, τελικά, για τους πολλούς, και πάρα πολύ χαλαρής– κατάβασής μας, παρουσίασε δείγματα ασθένειας-εξάντλησης η Ισμήνη [η μικρότερη συμμετέχουσα στην εκδρομή], η οποία κουβαλούσε και κάποια σκουπίδια, που μάς είχε φορτώσει ο καταφυγιάς. Τελικά, κάθε πρόβλημα ξεπεράστηκε πολύ γρήγορα. Άλλοι, που δεν άντεχαν να περιμένουν, κατέβηκαν την πλαγιά μέσω koloski και έφτασαν στο Παλιοσέλι σε χρόνο dt. Οι περισσότεροι φτάσαμε αργότερα στο χωριό, όπου ήταν χαρά θεού και μάς περίμενε ο οδηγός του πούλμαν. Φύγαμε, λοιπόν, και πήγαμε στο "ζωολογικό πάρκο-εστιατόριο-ξενοδοχείο" Μπουραζάνι. Μάς περίμενε βασιλικό γεύμα (μοσχάρι με πατάτες κ.ά.) στο ιδιαίτερα περιποιημένο εστιατόριο. Στην συνέχεια, πήγαμε με το πούλμαν στην Μολυβδοσκέπαστο, μία ιδιαίτερα ωραία και χαρακτηριστική –ιστορική– μονή της περιοχής. Απ’ όπου, γιά να χωνέψουμε και να μη ξεχνιόμαστε [ότι είμαστε σε Ορειβατική], πήγαμε στο χωριό (Μολυβδοσκέπαστο). Σ’αυτό, απείχαμε μόλις 30m από τα αλβανικά σύνορα. Το τριγυρίσαμε λίγο και συζητήσαμε με τους φαντάρους του συνοριακού φυλακίου (που φαίνονταν να βαριούνται λιγάκι εκεί, καθώς πρόκειται γιά χωριό κατοικούμενο από 15 μόλις υπερήλικες). Κόντευε να νυχτώσει και το λεωφορείο μας μάς πήγε στο Αηδονοχώρι. Εκεί, εγκατασταθήκαμε στο –εκτός λειτουργίας, πλέον, μα ανακαινισμένο– δημοτικό σχολείο. Ήπιαμε καφέ-χαμομήλι κ.ο.κ. στο γραφικό καφενεδάκι του χωριού. Ας σημειωθεί, ότι ο καταστηματάρχης ήταν ξυλογλύπτης και θαυμάσαμε κάποια έργα του. Ο δε οδηγός του λεωφορείου, εν όσω λάμβαναν χώρα παιχνίδια (μαφιόζος), έκανε το μαγικό του, και μάς απέδειξε τις γνώσεις του περί τους κόμπους. Ύστερα, φάγαμε σ’ ένα πολύ κοντινό ταβερνάκι λουκάνικα. Το βραδάκι, στο σχολείο πιά, έκανε (πάρα) πολύ κρύο. Παίζαμε trivial pursuit και ο Πάρις κατάφερε να μάς αποδείξει, ότι αν βλέπει κανείς ταινίες του James Bond, μπορεί ν’ απαντήσει σχεδόν σε κάθε ερώτηση.

Την πολύ κρύα νύχτα διαδέχθηκε ένα ξύπνημα κατά τις 06.00, την Κυριακή 30 Δεκέμβρη. Αφού τακτοποιήσαμε τον χώρο και κάτσαμε λίγο να ζεσταθούμε στο –ήδη ανοικτό!– καφενείο, φύγαμε με το πούλμαν. Ο οδηγός του έκανε πολλές στάσεις, πλέον, και απεδείχθη θεριακλής. Τα κλαρίνα διαδέχθηκαν τα λαΪκά. Κατά τις 14.00+ φτάσαμε στο Αιτωλικό, όπου δεν έκανε πιά καθόλου κρύο και η μέρα ήταν ηλιόλουστη. Εκεί, φάγαμε ψάρι και ήπιαμε ψαρόσουπα· και τούρτα, με το δικό μας μοναδικό τρόπο, γιά να τιμήσουμε τον Φίλιππο, που είχε γενέθλια. Φύγαμε, κάποτε, και φτάσαμε, κάποτε, μετά από αρκετές ώρες [και αρκετή, ομολογουμένως, φασαρία· βλ. μαφιόζο] στο πούλμαν, στην λέσχη μας. Εκεί, ήταν η ώρα του αποχωρισμού και της ανανέωσης του rendez-vous στην κοπή της πίττας (Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2008).

Ν.Α.

Συμμετέχοντες

Κοινότητα

Ανιχνευτές

Ομάδα

Αγέλη

Παλαιοί


Το * σημαίνει : "πάτησε Δρακόλιμνη".

- Φωτογραφίες της Ορειβατικής διαθέσιμες στις ηλεκτρονικές διευθύνσεις : http://www.flickr.com/photos/14755288@N07/sets/72157603626389203/ , και http://miew.myftp.org:8800/photoc/ .-

Ανακτήθηκε από «https://wiki.3oan.gr/index.php?title=Ορειβατική_στο_Σμόλικα,_27-30/12/2007&oldid=4179»