Κατασκηνώσεις

ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΕΙΣ Η πρώτη κατασκήνωση των Ελλήνων Προσκόπων έγινε στις αρχές Ιουνίου 1912 στο δάσος της Μαγκουφάνας (τώρα Πεύκη) ανάμεσα στο Μαρούσι και την Κηφισιά. Διάρκεσε 8 μέρες. Σκηνές και άλλα εφόδια παραχώρησε το Υπουργείο Στρατιωτικών. Την οργάνωσε ο Αθ. Λευκαδίτης. Την κατασκήνωση επισκέφθηκε ο Πρωθυπουργός Ελ. Βενιζέλος με τον Υπουργό Παιδείας Ι. Τσιριμώκο, οι οποίοι συνεχάρησαν τους υπεύθυνους και δοκίμασαν το συσσίτιο. Η τελευταία εκδρομή του Σ.Ε.Π σαν ενιαίο σύνολο έγινε στις 15 / 4 / 1913 στην Βουλιαγμένη. Οι ενήλικοι ενωμοτάρχες διοικούν συνολικά 120 προσκόπους. Δύο από αυτούς συμμετέχουν έφιπποι στην εκδρομή. Κατά την νυχτερινή πορεία από την Αθήνα, κάπου στην Γλυφάδα, το ένα άλογο δεν άντεξε κι έπεσε ψόφιο. Η πορεία μες την κατασκότεινη νύχτα έγινε μαρτυρική, γιατί εκτός από το άλογο, που θάψαμε επίσημα το άλλο πρωΐ, χάσαμε και τον προσανατολισμό μας. Με πολλές δυσκολίες φτάσαμε στον προορισμό μας, μείναμε γιά δύο μέρες και γυρίσαμε στην πόλη ενθουσιασμένοι απ’ την περιπέτειά μας.

Αναμφίβολα, το ρεκόρ σε διάρκεια έχει η Κατασκήνωση του 1918, διάρκειας ... 75 ημερών. Μαίνεται ο Α’ Παγκόσμιος πόλεμος και η Ναυτική Διοίκηση φοβάται μήπως εμφανιστούν εχθρικά υποβρύχια στις ελληνικές ακτές. Γιά να αντικαταστήσει ισάριθμους ναύτες, ζήτησε 100 περίπου ναυτοπροσκόπους, οι οποίοι επάνδρωσαν 5 ναυτικά φυλάκια από Πειραιά έως το Σούνιο. Η 3η ανέλαβε το Δ’ φυλάκιο, στην τότε έρημη και πευκόφυτη ακτή της Βάρκιζας. Πολύ εντυπωσίασε τους ξένους που κατά καιρούς μας επιθεώρησαν, εκτός από την οργάνωση, την κατασκευή από κορμούς και κλαδιά ξερών δέντρων καθισμάτων, τραπεζιών, καναπέδων κλπ, το “ Γαλαξίδειο ρολόϊ ”. Ευρεσιτεχνία της 3ης, ήταν νυχτερινό ρολόϊ που λειτουργούσε με το τελευταίο μεγάλο αστέρι της ουράς του Γαλαξία. Το επινόησε ο Αρχηγός “λόγω συνεχούς βλάβης των κοινών μηχανικών ωρολογίων κατά την διάρκειαν της σκοπιάς νυκτός. Περιττόν να προσθέσωμεν ότι αφ’ ης εφηρμόσθη εις το φυλάκιον το Γαλαξίδειον ωρολόγιον, ουδεμία έκτοτε παρετηρήθη βλάβη εις τα άλλα”.

Το 1921 η 3η Ναυτοπροσκόπων κάνει τριήμερη εκδρομή από 27/6/21 στην Χαλκίδα, μέσω Σκάλας Ωρωπού, Ερέτριας, Βασιλικών και Αγ.Στέφανου. Κατασκηνώνει 3 μέρες του Ιουλίου στον Διόνυσο και 4 μέρες του Αυγούστου 1921, όλες τις φορές με Αρχηγό τον Μάρκο Μίνδλερ.

1932, 24 Αυγούστου : Συγκεντρωνόμαστε στον Νεώσοικο στις 7.30 το πρωΐ, ετοιμάζουμε το υλικό και στις 9.30 αποπλέουμε γιά το Μοναστήρι του Πόρου με τον “Ταξιάρχη”, τρεχαντήρι 30 τόνων. Ρυμουλκούμε πίσω μας την οκτάκωπη. Κατά τον πλού κάθονται στο πηδάλιο όλοι οι Ναυτοπρόσκοποι με την σειρά. Φθάνουμε στον Πόρο στις 4.30 και στήνουμε τις σκηνές μας ...

Από παλιά η 3η επέμενε στο ίδιο μέρος για την θερινή της κατασκήνωση. Προσπαθούσαμε να βρίσκεται σε σημείο κατάλληλο γιά τα σκάφη μας. Το Μοναστήρι Πόρου από το 1930, το κτήμα Γκρώμαν, μετά την Κατοχή το Μικρό Νεώρειο στην είσοδο της λιμνοθάλασσας . Το κτήμα του Γεωργίου Κούτση στην Αγία Μαρίνα Σπετσών, το θαυμάσιο κτήμα Σκέφερη στα ΙΣΘΜΙΑ, θα φιλοξενήσουν επανειλημμένα την 3η μέχρι το 1957. ΕΡΜΙΟΝΗ 10/6/58 ζητάμε το κτήμα Σκέφερη στα ΄Ισθμια, 13/6 μας απαντούν ότι δεν είναι διαθέσιμο λόγω νέων καλλιεργιών. Πανικός ! 22/6 αρχίζουν οι προεργασίες γιά την Ερμιόνη, τέλος στις 9/7 φθάνει το πολυπόθητο τηλεγράφημα του Προέδρου της Κοινότητας “ Μετά χαράς αναμένομεν έλευσιν των υπό ηγεσίαν σας Ναυτοπροσκόπων ”. Στις 10 / 7 / 1958 επιτέλους πηγαίνουμε .
Η επιλογή του τότε Αρχηγού μας Δημήτρη Μάγκου ήταν τόσο πετυχημένη, ώστε για 52 χρόνια κανείς δεν διανοήθηκε να κατασκηνώσει αλλού ! Είπαν στον τρελλό ... Μόνη εξαίρεση το 1966 που δεν κατασκηνώσαμε στην Ερμιόνη, αλλά στο Φυλατούρι ( Σκαραμαγκά ).

Ανάμεσα σε δύο όρμους και τα δύο αρχαία λιμάνια της Ερμιόνης βρίσκονται τα τείχη της αρχαίας πόλης των Δρυόπων. Κατά τον Μεσαίωνα και την τουρκοκρατία το χωριό ονομαζόταν Πόρτο Καστρί, από ένα μεταγενέστερο ερειπωμένο οχυρό στην παραλία.

ΜΕΤΑΦΟΡΕΣ και ΥΔΡΕΥΣΗ Στις πρώτες Ερμιόνες το νερό το έφερνε ένας γαϊδαράκος μέχρι την κατασκήνωση . Είχαμε κρεμάσει στα δέντρα δύο-τρείς “γουρούνες” ασκούς που μας είχε δώσει ο Ερνέστος Τέρνερ από τον αμερικάνικο στρατό. κεί γεμίζαμε τα παγούρια. ‘Οπως καταλαβαίνετε, το πλύσιμο με γλυκό νερό ήταν κάτι αδιανόητο. Αργότερα μπήκε το δίκτυο νερού πυρασφάλειας. Στην Ερμιόνη 1972 στρώθηκε με τσιμέντο από το αρχηγείο το τετράγωνο γύρω στις βρύσες, γιατί στα βότσαλα που υπήρχαν έως τότε μαζεύονταν φίδια, που κυνηγούσε ο Παντελής Γαγάνης με το φτυάρι ...

Ο «Πύργος του τρελλού» Ο μύλος των Μητσαίων είναι μοναχικός, χτισμένος στην άκρη της χεσονήσου Μπίστι, στον χώρο πού κατά την αρχαιότητα λειτουργούσαν τα πορφυρο-βαφεία της Ερμιόνης. ΄Ολα δείχνουν ότι χτίστηκε στην δεκαετία 1780-1790 από τον πατέρα του αγωνιστή του 1821 Γιάννη Μήτσα. Υπήρχε και σχετική επιγραφή πάνω από την θύρα εισόδου, σε μιά από τις λαξευτές πέτρες του ανακουφιστικού τόξου. Ο Γεώργιος Μήτσας ή Μίντζας, πανέξυπνος και πανούργος, σχεδίασε έναν καραβόμυλο, κάτω από την μύτη των Τούρκων, από τα κέρδη της πειρατείας . Μεγάλη ακμή είχαν οι ανεμόμυλοι της Ερμιονίδας το 1806 που κατέβηκε ο ρωσικός στόλος στην ΄Υδρα και οι ανάγκες σε αλεύρι ήταν πολύ πιεστικές. Ο ιστορικός αυτός μύλος ανακατασκευάστηκε το 1996, αλλά δεν διατηρήθηκαν οι πολεμίστρες που είχε. ΄Αλλος μύλος με πολεμίστρες βρίσκεται μόνο στο Γεράκι Λακωνίας .

Στά 1970 τα φρούτα και οι πρώτες ύλες γιά το μαγείρεμα έφθαναν στην Κατασκήνωση με ένα παλιό καρότσι οικοδομής με μία σιδερένια ρόδα. Το 1972 είχε σχεδόν την αποκλειστικότητα του κουβαλήματος λογω σωματικής ρώμης και καλωσύνης ο Γιώργος Ρόκος, φαντάζεστε την χαρά του όταν τον αντικατέστησε ο Στέφος Αλευράς ! Σε κάθε χερούλι περνούσαμε τις μεγάλες κουλούρες ψωμιού από τον ονομαστό φούρνο του Λίτσα. Το ανέβασμα, αλλά ιδίως το κατέβασμα στο καλντερίμι, με την σιδερένια ρόδα, απαιτούσε ιδιαίτερη εμπειρία και τέχνη... ΄Οταν (1973?) αγοράστηκε δεύτερο καρότσι, με φουσκωτή ρόδα, ο Παντελής Γαγάνης που είχε βαφτίσει Ισίδωρο το πρώτο, το ονόμασε Ιερώνυμο. Ο Ισίδωρος ψιλοσυνταξιοδοτήθηκε σιγά - σιγά, αν και συνεχίσαμε να τον κουβαλάμε πέρα - δώθε από την Αθήνα. Το 1975 -76 φαρδύναμε το μονοπάτι από τα κολωνάκια κι έφθανε έως επάνω ένας μπάρμπας με τρίκυκλη μοτοσυκλέττα. Η μηχανή με το ζόρι τα έβγαζε πέρα, και το αγκομαχητό της ακουγόταν πολύ πριν δούμε το τεράστιο ψάθινο καπέλλο του οδηγού. Οι αδελφοί Παρετζόγλου φυσικά τον ονόμασαν Αγκοστίνι, από τον πρωταθλητή μοτοσυκλεττιστή. Αργότερα έφερνε μπιτόνια με πόσιμο νερό ο νερουλάς κος Βασίλης Φοίβας .

1978: Η σκηνή του νοσοκομείου, ο πίνακας ανακοινώσεων, το φερέφωνο, το χασοκούτι. Αρχίζει η κατασκευή της εντυπωσιακής μεγάλης πύλης με σχήμα ιστιοφόρου και του πρωτοποριακού παρατηρητηρίου. Κάθε Ενωμοτία αρχίζει κατασκευές ανέσεως. Ασπρίζονται οι πέτρες των μονοπατιών, χτενίζεται ο χώρος από τις χιλιάδες τα σκουπίδια. Φτιάχνεται η πυροσβεστική φωλιά και το γήπεδο του Γερμανικού. Προχωρούν οι ενωμοτιακές κατασκευές. Γίνεται η πυρά ενάρξεως με συζήτηση και τραγούδια. 17/7/80: Λύνουμε, μαζεύουμε, τυλίγουμε, καταγράφουμε, αμπαλλάρουμε και φορτώνουμε για πρώτη χρονιά το τρίκυκλο του κ. Βασίλη Φοίβα για την καινούργια μας αποθηκούλα. Σχετικά με την ατμόσφαιρα του Φάρου : Μπορεί για τους ναυτικούς να είναι απλά “αναλάμπων ερυθρός, ακτίνας τάδε, συχνότητας Χ και ύψους τόσο”, αλλά για τον Τριτομαδίτη είναι το σύμβολο του Καπετάν Μπίστη, το στέκι των ξωτικών της περιοχής, Φαρόβιων και Λαλούδων, το ιερό του Βούδα, όπου όλοι οι μέλλοντες Βουδιστές πρέπει, (με μεγάλο ενθουσιασμό και πραγματικά δεμένοι από την τελετή), να γευτούν την Βούδεια κοινωνία, ακουμπώντας στο ειδικό δέντρο με την περίεργα φθαρμένη φλούδα.

1980 έγινε με την εξάκωπη πρώτη φορά η διαδρομή Βούλα-Ερμιόνη με τα πανιά σε 12 μόνο ώρες με κυβερνήτη τον παλιό Αρχηγό Κώστα Παρετζόγλου. Γύρισε με το φορτηγό. Το 1981 έγινε η πρώτη ΠΛΩΤΗ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗ με την δεκάκωπη, με κυβερνήτη τον παλιό Αρχηγό Μάκη Τορόση και διανυκτέρευση στα λιμάνια του Σαρωνικού .

1983 ΄Οταν η Αγέλη και το Αρχηγείο της είχαν αυξηθεί πολύ, ο Α/Σ Στ. Αλευράς πρότεινε στο συμβούλιο να αγοραστεί δεύτερο καρότσι. Παρά λίγο να σφαχτούμε. -Μόνο τον Ιερώνυμο θέλουμε. - Μα δεν επαρκεί πλέον. -ΟΧΙ . - Βρε παιδιά, μας χρειάζεται κι άλλο καρότσι.... Τελικά, με μισή καρδιά αγοράστηκε ο Αυγουστίνος. Φυσικά σε σύντομο διάστημα το Αρχηγείο της Αγέλης τον αγάπησε, έβαψε το όνομα στην “πλώρη” του και οι αγώνες έγιναν πιό επεισοδειακοί. Γιατί από το 1975 οργανώνουμε το Ράλλυ Ιερώνυμου ή Jeronymo Cross, αγώνα ταχύτητας κι επιδεξιότητας γύρω στα θεμέλια του αρχαίου ναού με επίσημους χρονομέτρες και ποικιλία αγωνιστικών στολών, αρκετά ατυχήματα και φανατισμό. Το 1996 αποκτήθηκε το νέο καρότσι Ανάργυρος.

Κάποιο καλοκαίρι στην Ερμιόνη είχαμε ένα φανάρι μπαταρίας με λάμπες φθορισμού. Είχαμε "ανακαλύψει" ότι αν ξεβιδώσεις το καπέλο του φαναριού, και πιάσεις τους ακρο- δέκτες από τις 2 λάμπες ενώ το φανάρι είναι στη θέση ΟΝ, έτρωγες ηλεκτροσόκ, αλλα ταυτόχρονα ανάβαν και οι λάμπες. Εντυπωσιακή ανακάλυψη που δεν γινόταν να μείνει ανεκμετάλλευτη. Ευρηματικοί και τριτομαδίτες καθώς είμαστε, καταλήξαμε να κάνουμε ανθρώπινη αλυσίδα πιασμένοι όλοι χέρι-χέρι, στο συμβούλιο τιμής, ενώ ο πρώτος και ο τελευταίος στην αλυσίδα που ήταν μέλη του αρχηγείου, ακουμπάγαν τις γυμνές λάμπες. Ω του θαύματος το φανάρι άναβε, και οι αρχικά ανυποψίαστοι ενωμοτάρχες τιναζόντουσταν από το ηλεκτροσόκ ! χε χε χε... Οι μπαταρίες της λάμπας (4 μεγάλες αλκαλικές) άδειάζανε κάθε 3 μέρες, και η λάμπα δεν είχε ποτέ δουλέψει για να μας φωτίσει . Διήγηση Βασίλη Σπηλιωτόπουλου, Φεβρουάριος 2008

ΠΑΡΑΔΟΣΕΙΣ ΚΑΤΑΣΚΗΝΩΣΗΣ : Το καθάρισμα της περιοχής μόλις φτάνουμε, η απομάκρυνση των αχινών από τις παραλίες που κολυμπά ο κόσμος, η μεγάλη σημασία στην πυροφύλαξη και την καθαριότητα. Η τριτομαδίτικη «χτένα» αφού μαζέψουμε τις κατασκευές και τις σκηνές μας στο τέλος. ΄Ολοι οι κατασκηνωτές σε αλυσίδα μαζεύουν ως και το πιό μικρό σκουπίδι. Από πίσω τους ακολουθούν οι Ενωμοτάρχες και το Αρχηγείο, ώστε όταν κατηφορίζουμε γιά το πλοίο να μένουν μόνο πεύκα, θάμνοι, πέτρες και ωραίες αναμνήσεις .