Στέφος Αλευράς

Αλευράς Στέφος ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ

Η οικογένειά μου έχει ρίζες στην Βενετία του 1175. Ο Μάρκος Γκίζης, εε... έχασε τον δρόμο προς τους Αγίους τόπους και με τους άλλους σταυροφόρους κατέκτησε την Ελλάδα (στα λάφυρά του μέρος της Εύβοιας και νησιά των Κυκλάδων). Κατά την τουρκοκρατία τρείς Γκύζηδες πέρασαν από την Κύμη τής Εύβοιας στην Σμύρνη. Εκεί έμειναν έως το 1921 που μεταφέρθηκαν στην Αθήνα. Από την πλευρά της μητέρας μου κατάγομαι από ομογενείς της σημερινής Ρουμανίας (παραγωγοί σιταριού). Απόγονοι κεφαλλονιτών και μυκονιατών και εμπόρων από το Λεωνίδιο Αρκαδίας, όπου έχουμε αναπαλαιώσει το οικογενειακό σπίτι. Επειδή έχω μανία με τα γενεαλογικά και δεν θα τελειώσω πριν φθάσω στους πρωτόπλαστους, ας σταματήσω εδώ .

Γεννήθηκα 17/12/1956 στην Αθήνα, μεγάλωσα στο Ψυχικό. Νηπιαγωγείο Μωραΐτη, Δημόσιο Δημοτικό Ψυχικού, Λεόντειος στην Νέα Σμύρνη, Παναγιωτοπούλου στην 5η και 6η Γυμνασίου, όπου γνώρισα την ΄Ελλη το 1972. Μέχρι τα 15 μου περνούσα τρείς μήνες κάθε καλοκαίρι, και συχνά το Πάσχα, στο υπέροχο παραθαλάσσιο οικογενειακό κτήμα στην Μύκονο. Κατόπιν η Μύκονος πουλήθηκε κι ο παππούς έφτιαξε το πατρικό του σπίτι στο Λεωνίδιο και πηγαίναμε εκεί. Τελείωσα το 1974 και παράλληλα με την 6η Γυμνασίου έκανα φροντιστήριο γιά να μπώ Οικονομικά. Δεν πέρασα με την πρώτη περίοδο και συνέχισα το φροντιστήριο, δουλεύοντας παράλληλα στην ασφαλιστική εταιρεία “Πρόοδος” μέχρι τον Σεπτέμβριο 1974 που μπήκα επιλαχών στην Ανωτάτη Βιομηχανική Σχολή Θεσσαλονίκης, τώρα Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Στην Θεσσαλονίκη έζησα ωραία φοιτητική ζωή με ορειβασία, ιστιοπλοΐα και βοήθεια στον Ερυθρό Σταυρό.Τον επόμενο χρόνο πήγα εκεί με το ... ποδήλατό μου . Μέχρι που τελείωσα το πανεπιστήμιο το 1980, επέστρεφα στους γονείς μου μόνο γιά τις γιορτές, μαυρισμένος από τον ήλιο - βλέπετε, το αναγνωστήριο είχε μεγάλα παράθυρα. ΄Ισως δεν διέπρεψα στις σπουδές, αλλά έκανα καλές φιλίες διαρκείας, πέρασα καλά, καί τελικά με βαρέθηκαν και μου έδωσαν και το πτυχίο.

ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΘΗΤΕΙΑ : Υπηρέτησα 27 μήνες στο Ναυτικό. Ξεκίνησα (σαν κρυπτογράφος) βάρδια 24/48 σε προνομιούχο θέση στον Σκαραμαγκά, αλλά γρήγορα έβαλα μέσον γιά να με στείλουν στο χειρότερο Αντιτορπιλλικό! Μετά 20.000 ναυτικά μίλλια κρουαζιέρες στο Αιγαίο δημοσία δαπάνη με κατέβασαν με το ζόρι από τον “Αετό” (περίπου με απείλησε ο ΄Υπαρχος με το ξίφος του) πήρα το απολυτήριο αρχές 1983 κι έψαξα γιά δουλειά.

Ναύσταθμος Σούδας 24/5/82 Η συνταγή : Γιά να γίνει μια καλή ΠΕΑΚ, ξεφορτώνεις όλα τα πυρομαχικά του πλοίου ( κάτι σαν τις εικόνες αιγυπτίων σκλάβων όταν έχτιζαν τις πυραμίδες ). Τώρα τι να κάνουμε που η επιμελητεία ( Ανθυποπλοίαρχος Ο. ) δεν σκέφθηκε πως το πλήρωμα πρέπει να φάει ; Τελικά έγιναν κάτι . . . τηγανητά αυγά ! Μετά, κοπανάς με το ματσακόνι, ένα μυτερό μεταλλικό σφυράκι όλο το αντιτορπιλλικό μέσα-έξω. Φεύγει έτσι η παλιά μπογιά και μετά βάφεις, βάφεις, βάφεις. Αλλά η ΠΕΑΚ έχει και τα καλά της, τριγύρισα λίγο στην Κρήτη, με τον παλιό τριτομαδίτη Διονύση Α. ΦΑΡΑΓΓΙ ΣΑΜΑΡΙΑΣ . Στις 8.30 το πρωΐ με λεωφορείο από Χανιά σε 2 ώρες στην αρχή του εθνικού δρυμού. Αρχίζεις να κατεβαίνεις, το πρώτο χιλιομετρο σε 3/4, το δεύτερο σε 1/2 ώρα, όλο και πιό γρήγορα. Στην αρχή έχει 2 - 3 πηγές, μετά περνάς ένα ποταμάκι, ένα ερειπωμένο χωριό όπου το σπίτι του φύλακα. Μετά ακολουθείς το ποταμάκι, σε 3 - 4 σημεία χρειάστηκε να μπούμε μέχρι το γόνατο σε πολύ κρύο νερό. Δυό βδομάδες μετά, μας είπαν πως το νερό είχε χαμηλώσει πολύ. Το φαράγγι είναι 18 χιλιόμετρα, και αφού βγείς περπατάς άλλα 2 έως το χωριό Αγία Ρουμέλη και την παραλία. Η αίσθηση ότι είμαστε ήρωες μειώθηκε όταν είδαμε ότι την ίδια διαδρομή έκανε μιά τυφλή κοπέλλα κι ένας με ένα πόδι !

“Αετός” 20/6/1982 ...αντί λοιπόν να επιστρέψουμε ΝΣ (στον Ναύσταθμο Σαλαμίνας) στις 28 Μαΐου, χρειάστηκε να ξαναμπεί το πλοίο στην πλωτή δεξαμενή και τελικά, φορτώνοντας πυρομαχικά μέχρι τις τρείς τα ξημερώματα, καταφέραμε με την ψυχή στο στόμα να φτάσουμε ΝΣ στις 3 Ιουνίου το πρωΐ. Χωρίς καν να βγούμε στην προβλήτα, ξαναφύγαμε αμέσως μόλις φορτώσαμε τρόφιμα. Ψαρά, Αλεξανδρούπολη όπου χιλιάδες άψογοι φαντάροι κουρεμένοι γουλί, με άψογα σιδερωμένες στολές, γυαλισμένοι, ξυρισμένοι κόντρα, κλπ είδαν με έκπληξη καμμιά πενηνταριά πειρατές με πρώην άσπρες στολές, ελαφρά σχισμένες, βρώμικοι, αγυάλιστα παπούτσια, γένεια δύο ημερών - δεν δούλευε το φως στους νιπτήρες- και μακρυά μαλλιά, να τριγυρνάμε με αφέλεια. Τριγυρνούσαμε με τους 2 ναύτες της Επιμελητείας, τον Μελέτη με την φυσαρμόνικα και τον Κώστα με την κιθάρα και τον ναύτη- γιατρό τον Δήμο που λογω των 29 του χρόνων κάνει τον σοβαρό αλλά το μάτι του γυαλίζει. Είδα κι εγώ σε μιά βιτρίνα κάτι τούρτες, πωωπώ Παναγιά μου. Με την διακριτικότητα που με χαρακτηρίζει μπαίνω μέσα και ζήτησα να μας σερβίρουν εκείνη με τις φράουλες σε ένα τραπεζάκι, με 4 κουταλάκια. Αλλ’ οι περίεργοι αυτοί άνθρωποι, εχθροί του εμπορίου, μας ανάπτυξαν εκτενώς πως “στο δικό μας κατάστημα δεν κάνουμε τέτοια” (ίσως γι’ αυτό ήταν άδειο) και μας παρηγόρησαν με πεζές πάστες. Μετά την Αλεξανδρούπολη πιάσαμε σε Μυτιλήνη, Σάμο, κλπ. Τελικά, φτάσαμε στον Ν. Σ. στις 7 Ιουνίου το βράδυ. Σε δύο ώρες (!) ξεκινήσαμε γιά την άσκηση Αγαμέμνων ‘82. Γυρίσαμε Κυριακή 13 Ιουνίου, τριγύρισα με την Βέσπα Ι στην Πάρνηθα. Τρίτη βγήκα εξόδου και την Πέμπτη ... ξανάφυγε το καράβι γιά να αντικαταστήσει εν πλώ άλλο που είχε περιπολία…

ΚΑΘΕ ΣΑΒΒΑΤΟ Το 1983 πέρασε με ψάξιμο και μερική απασχόληση στην εταιρεία “Κάθε Σάββατο” της Σχολής Ζηρίδη. Εκεί, στην διάρκεια της εβδομάδας βοηθούσα στην προετοιμασία και την οργάνωση των εκδηλώσεων. -Στέφο, πέταξε με την βέσπα σου αυτές τις φόρμες στο Παγκράτι, μετά γράψε στην γραφομηχανή μιά λίστα των παιδιών Δ’ , Ε’ , Στ’ Δημοτικού γιά το μπάσκετ κι όταν τελειώσεις την πηγαίνεις στον τυπογράφο μαζί με τα σλάϊτς από το φωτογραφείο στους Αμπελοκήπους... Αλλά, όπως υποδηλώνει το όνομα της εταιρείας, το μεγάλο γλέντι γινόταν κάθε Σάββατο. Από νωρίς το πρωϊ ξεκινούσα σαν συνοδός των παιδιών στο πούλμαν και τα μαζεύαμε στην Σχολή Ζηρίδη. Εκεί χωρίζονταν κατά αθλήματα με τους άλλους συναδέλφους μου. Στην αρχή πήγαινα τα παιδιά της ιππασίας στον ιππικό όμιλο Παραδείσου. Ευτυχώς απλώς περπατούσα δίπλα στα άλογα, γιατί η μόνη μου άλλη εμπειρία ήταν στους λόφους της Ουαλλίας, κρεμασμένος ανάποδα στον λαιμό ενός αλόγου, δωροδοκώντας το με ένα μήλο γιά να κινηθεί. Η παιδική γαϊδουροκαβαλλαρία στην Μύκονο δεν φτάνει. Κατόπιν πήγαινα τα παιδιά του πατινάζ. Αφού είδαμε πως ο μισός χρόνος του εικοσάλεπτου αφιερωνόταν από τα παιδιά στο... δέσιμο των απείρου μήκους κορδονιών, έγινα πρωταθλητής σε ταχύτητα δεσίματος. Μετά την διαδικασία αυτή, στεκόμουν έξω από τον πάγο, προσφέροντας ενθάρρυνση και συμβουλές. - Ελεύθερα τα χέρια σου, Ελένη, να κρατήσεις ισορροπία καλύτερα. Μην φοβάσαι, Νίκο, σήμερα ο πάγος είναι μαλακός. Το αστείο είναι ότι την μία φορά που βρέθηκα στον πάγο, το ένα μου πόδι πήγε νότια και το άλλο βόρεια με αποτέλεσμα να σταματήσει εκεί η καρριέρα μου σαν παγοδρόμος. Ευτυχώς, τα παιδιά δεν το είδαν αυτό! Μετά βρήκα τον δρόμο μου στο τμήμα ορειβασίας. Μαζί με την συμπαθέστατη και έμπειρη υπεύθυνη ετοιμάζαμε διαδρομές και τα Σαββατοκύριακα πηγαίναμε με τα παιδιά, ηλικίες Γ’ έως Στ’ Δημοτικού. Ξεκινώντας από τον Υμηττό, το Πάνιο, τον Κιθαιρώνα και την Δίρφη πήραμε θάρρος και τολμήσαμε να κατεβούμε την Πάρνηθα υπό βροχή. Δυστυχώς αυτό έγινε την φορά που έφερε η υπεύθυνη τον γιό της, πεντε χρονών, με έναν συμμαθητή του. Μας έπιασε δυνατή, παγωμένη βροχή, τα μικρά είχαν εξαντληθεί και έφτασα στο πούλμαν κουβαλώντας ένα σε κάθε ώμο. Μετά από αυτή την εμπειρία όμως, φρονιμέψαμε και όταν το καλοκαίρι ξεκινήσαμε γιά την ... κορυφή του Ολύμπου δεν αρκεστήκαμε στους ώμους του Στέφου. Πήραμε μαζί έναν εξαιρετικά έμπειρο εβδομηνταπεντάρη ορειβάτη, όσους γονείς είχαν το κουράγιο, αλλά και τέσσερα μουλάρια! Η ορειβασία πήγε καλά, αν εξαιρέσουμε τον Φάνη (διαβολάκος με φακίδες) που κατηφόριζε τρέχοντας και αν δεν τον έπιανε με τα δυό του χέρια o Θανάσης, ένας συνάδελφός μου (γραπώνοντας ένα δέντρο με τα πόδια), ο Φάνης θα έφτανε κάτω πρώτος με αρκετή διαφορά. Η αιτία που απέκτησα μερικές επιπλέον γκρίζες τρίχες στα 27 μου ήταν η ΄Αρτεμη, σε υψόμετρο μηδέν. Γυρνώντας στην Αθήνα σταματήσαμε γιά μπάνιο στον Πλαταμώνα. Παίζαμε με τα παιδιά στην ρηχή αμμουδιά, όταν μετρήσαμε ένα κεφάλι λιγώτερο. Στην αρχή ανήσυχοι βεβαιωθήκαμε πως δεν βρισκόταν στην θάλασσα, μετά οι συνοδοί χωριστήκαμε και οργώσαμε την παραλία και τις καλαμιές. Δεν θα ξεχάσω εύκολα την ανακούφισή μου όταν είδα αυτό το ξανθό τσιλιβιθράκι να έρχεται γλύφοντας με απάθεια ένα παγωτό ξυλάκι. Νομίζω πως στο πούλμαν της επιστροφής, όταν διηγόμουν την καθιερωμένη ιστορία με τα Χόμπιτ του Τολκίεν ( τότε δεν είχε ακόμα μεταφραστεί στα ελληνικά), έδωσα με αρκετά πιό αληθοφανές πάθος τις περιπέτειες με τα ξωτικά στα βουνά και τα ποτάμια ! Οργάνωσα ποδηλατικό τμήμα με τον Ερρίκο και τον Λουκά της 40ής. Πήγαμε Μαραθώνα, Πόρτο Ράφτη . Σε γενικές γραμμές, παρά τις λαχτάρες, είχαμε ωραίες εμπειρίες, οι συνοδοί είχαμε καλές σχέσεις, και διασκεδάζαμε τουλάχιστον όσο και τα παιδιά. Μεταξύ μας λέγαμε πως και να μην μας πλήρωναν, πάλι θα θέλαμε να το κάνουμε. Φευ, μετά ενάμισυ ευχάριστο χρόνο η εταιρεία έκλεισε λόγω οργανωτικών προβλημάτων.

ΤΡΑΠΕΖΑ ΠΙΣΤΕΩΣ Ευτυχώς είχα δώσει πριν καιρό εξετάσεις στην Τράπεζα Πίστεως και με προσέλαβαν τον Μάρτιο 1984. Συμφωνούσα διαφορές 5 δραχμών μέχρι το βράδυ. Μετά 3,5 χρόνια πήρα άδεια άνευ αποδοχών και εξερεύνησα επί 10 μήνες την Αμερική. Εθνικά πάρκα, Νέα Υόρκη, Καλιφόρνια. Ενθουσιάστηκα με τις κοινότητες συνταξιούχων. Επιστρέφοντας στην Αθήνα βοήθησα εθελοντικά γιά 2 χρόνια στο ίδρυμα ηλικιωμένων Σκέπη Προνοίας, παράλληλα με την Τράπεζα.

ΞΕΝΟΔΟΧΕΙΟ Το 1990 έπεισα τους γονείς μου και αγόρασαν ένα μικρό ξενοδοχείο 32 κλινών στην Κηφισιά. Το ανακαινίσαμε με προσωπική δουλειά και άρχισε να λειτουργεί σαν πανσιόν. Πρώτα γιά συνταξιούχους, τώρα γιά ξένους. Στο τέλος του Σεπτεμβρίου 1992 σταμάτησα να εργάζομαι στην Τράπεζα Πίστεως και από τότε δουλεύω καθημερινά στο Ξενοδοχείο πρωΐ και απόγευμα, 365 μέρες τον χρόνο. Μας οργάνωνε η Λίλυ, έως ότου προσελήφθη ως βιολόγος / υπεύθυνη του εκπαιδευτικού τμήματος στο Μουσείο Γουλανδρή Φυσικής Ιστορίας . Ο πατέρας μου συνεχίζει να βοηθάει καθημερινά .

΄Οταν, μετά περιπέτειες, επιτέλους αποκτήσαμε τον Παύλο (1997) και τον Γιώργο (2000) «φρενάρισα» αρκετά τις ώρες μου στο ξενοδοχείο, κρατώντας τα Σαββατοκύριακα γιά την οικογένειά μου. Βέβαια, το ξενοδοχείο παραμένει έως το 2006 ένας συνδυασμός χόμπυ και εργασίας .

ΕΡΑΣΙΤΕΧΝΙΚΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝΤΑ Πάρα πολύ διάβασμα, μαστορέματα, περπάτημα στα βουνα. Οικογενειακά γενεολογικά .

ΜΗ ΚΕΡΔΟΣΚΟΠΙΚΑ ΣΩΜΑΤΕΙΑ

ΝΑΥΤΟΠΡΟΣΚΟΠΟΙ : Ασχολήθηκα πάρα πολύ στην 3η ΟΑΝ, έφθασα Αρχηγός Συστήματος.΄Εδωσα πάρα πολλά, αλλά πήρα και πάρα πολλά φεύγοντας, την Λίλυ. Σαν μπόνους, ωραίες αναμνήσεις και φιλίες. Αρχηγός Ομάδας στο 28ο Ν/Π Θεσσαλονίκης, και διετής προσπάθεια ίδρυσης του 6ου Ν/Π Λυκαβηττού. Εθελοντής εκπαιδευτής στις σχολές του Σώματος Ελλήνων Προσκόπων. Διεθνής εκπαίδευση εκπαιδευτών στην Γαλλία, Διακριτικό Δάσους Προσκόπων, Σχολή Κυβερνήτου, Κατασκηνωτική Τεχνική, Σκαπανική, όλες οι Βασικές. Συνεχίζω να ασχολούμαι σε επιτροπές των Παλαιών προσκόπων, των προσκόπων Μαρουσιού και Νέας Ερυθραίας – Εκάλης. ΄Εχω γράψει καμμιά εικοσαριά προσκοπικά βιβλιαράκια.

ΕΡΥΘΡΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ : Ασχολήθηκα από ηλικίας 18 – 28 ετών. Πέρασα την εκπαίδευση Σαμαρείτη, την εκπαίδευση Ναυαγοσώστη καί είχα μεγάλη δράση στους σεισμούς Θεσσαλονίκης το 1978. ΔΙΑΦΟΡΑ : βοήθεια σε ιδρύματα αναπήρων, Αναμορφωτήριο Κορυδαλλού, Ζάννειο ορφανοτροφείο.

ΗΘΙΚΕΣ ΑΜΟΙΒΕΣ : Αργυρό μετάλλιο Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού γιά μεγάλο αριθμό ( πάνω από 40 ) εθελοντικών αιμοδοσιών . Χάλκινο μετάλλιο Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού γιά τους σεισμούς Θεσσαλονίκης . Μετάλλιο ευδόκιμης υπηρεσίας ως Αρχηγός (1974 – 1986 ) από το Σώμα Ελλήνων Προσκόπων . Βράβευση από το σωματείο «Το χαμόγελο του παιδιού» γιά βοήθεια σε οικογένειες με δυσκολίες .